Toen viel er een stilte

Vrijdagavond omstreeks 18.30 uur liep ik samen met Tine en onze kleinzoon Jesper in de plaatselijke Jumbo. Jesper had zijn eigen winkelwagentje bij zich. Gekomen bij het schap waar de biologische producten van Willem en Drees lagen, pakte hij een verpakking met gekleurde bietjes en legde deze vervolgens in zijn winkelwagentje. Toen ik hem vroeg waarom hij die uitgekozen had zei hij: “U hebt die vorige keer ook meegenomen. Ik vind ze erg lekker Opa.” Ik zei: “een goede keuze Jesper.” Op dat moment ging mijn mobiele telefoon. Nu heb ik er een enorme hekel aan als mensen in een winkel uitgebreid aan het bellen zijn. Daarom nam ik de telefoon gehaast, zonder te kijken wie er belde, op. Inmiddels was Jesper doorgelopen en probeerde Tine er toe te bewegen om chocolade letters te kopen.

Gert melde zich met de vraag of ik morgenochtend om 08.30 uur met Mozart een nazoek kon doen. Hij kon niet want hij had een aantal cursisten voor een zweetwerk cursus. Razend snel schakelden mijn grijze hersen cellen. Wat voor enkeleafspraken en voor hoe laat had ik voor morgen staan? Ik deelde hem mede dat ik graag deze klus voor hem over wilde nemen. Waarop Gert antwoorde dat ik onder de rook van Eindhoven moest zijn. Toen viel ik even stil. Waarom onder Eindhoven? Waren er geen andere zweethonden geleiders die deze klus konden doen? Of waren die allemaal in Duitsland? Was het jachtverbod i.v.m. de vogelgriep al opgeheven? Kwam ik niet in tijdnood met mijn andere afspraken. Kon ik die nog afbellen? Kortom ik viel even helemaal totaal stil.

Inmiddels zag ik dat Jesper Tine had overgehaald om chocolade letters te mogen kopen. Ik zag dat hij voor zich zelf de J en voor zijn nichtjes Emma en Lieke ook de letters E en L uitzocht. Klasse als je ziet dat je kleinzoon van 5 de letters precies uitzoekt. Met een grote “ smile ”op zijn gezicht legde hij ze vervolgens behoedzaam in zijn wagentje. Het was hem weer gelukt.

Uiteindelijk antwoorde ik Gert dat het goed was en of hij het adres en telefoon nummer van de contactpersoon aan mij door wilde mailen. Ik hoorde dat hij begon te lachen waarop hij de spanning bij mij weghaalde door te zeggen dat er een cursist was uitgevallen en dat hij ons verwachte op de bekende plek. Jeetje, het was hem wederom gelukt mij helemaal in te pakken. 

De volgende morgen, aangekomen op het cursus terrein stonden Helene en Vincent al op mij te wachten. Gert was nog even het veld in. Hij had de sporen donderdagmiddag uitgelegd. De sporen waren dus ruim 40 uur oud en gemaakt met zwijnenpootjes en snij haar. Geen zweet. Helene had haar teckel Brunhilde bij zich. Vincent had ik ooit een keer gezien. Toen hij zijn hond uit de auto haalde keek ik verbaasd. Was ditnu een bijna geheel zwarte Beier? Of een kruising tussen een Beier en een DJT? Had Sjoerd hier soms de hand in? Was het hem dan toch gelukt om kwaliteiten van beide rassen in een hond te krijgen? Nee, niets van dit alles het is een Slowaakse Kopov. Een zweethond uit Slowakije. 

Helene mocht met Brunhilde als eerste starten. Wat deze dame van 5 jaar oud liet zien was grote klasse. Haar loop is aluitgebreid op Face Book besproken en te zien geweest. Ik kan u wel vertellen dat het een genot was om te zien hoe die twee met het spoor bezig waren. Voorwaar geen makkelijk spoor dat eindigde in een groot heide veld. Moeilijke vegetatie met zijn verleidingen.

Mozart was hierna aan de beurt. Wij kregen mee dat er een grote keiler van 150 kilo was geschoten. Deze had nog kans gezien om een 2 tal DJT naar de eeuwige jachtvelden te helpen. Nummer 3 was er zeer slecht aan toe. Duidelijk was in de vegetatie te zien dat er een worsteling had plaatsgevonden. Hoe bedoel je de lat wordt meteen weer hoog gelegd? Met Gert had ik afgesproken dat ik Mozart aan het begin van het heideveld zou lossen. Hij nam snel het spoor op. Ik maakte Gert attent op verwijspunten die ik Mozart aan zag geven. Later kreeg ik te horen dat Mozart meer verwijs punten had aangegeven als dat ik aangegeven had. Een les om toch beter op hem te letten. Rustig werkte hij het spoor uit. Af en toe, maar daar is het nog een jonge hond voor, was hij even uit zijn concentratie. Gekomen bij het heideveld maakte ik zijn halsband los. Fout want het was nog zeker een 200 meter tot het stuk. Mozart, uit zijn concentratie gehaald dacht van ik mag vrij rond struinen en liep meteen op Gert en de andere geleiders af. Na hem snel weer aangelijnd te hebben begreep hij waarom wij hier waren. Hij naderde het stuk heel voorzichtig. Tijdens de nabespreking, toen hij vrij rondliep, zag ik dat hij weer naar het stuk toeging en zowaar een tweetal keren het aanblafte. Was een super moment om mee te maken. De herinnering aan Duitsland toen hij samen met zijn broer Karl het stuk aanblafte kwam weer naar boven. 

Als derde was Vincent aan de beurt. Het was voor mij voor het eerst dat ik een 14 maanden oude Slowaakse Kopov aan het werk zag. Mooi te zien dat hij geconcentreerd met het spoor bezig was. Zijn geleider in verwarring bracht toen hij perfect een wiedergang, die Gert in het spoor had gelegd, uitwerkte. Een jonge combinatie die er wel gaat komen. 

De uitnodiging van Gert kwam voor mij als een totale verrassing. Ik werd er stil van maar het kwam op een mooi moment. Gert, bedankt zowel de andere geleiders als mijn persoontje hebben er van genoten. Een mooi en uitdagend spoor door een moeilijke vegetatie. Vooral het heideveld met zijn vele veldmuisjes was een uitdaging.

De Lords zurück in ihre Heimat

Donderdagavond 06 november Kwamen de Lords Karl, Moritz en Mozart, net 9.5 maanden oud, pups nog in hun pubertijd weer bij elkaar voor een tweetal dagen druk/drijfjachten in Duitsland. Voor het eerst de spanning voelen van warm wild, jagers, andere honden. Kortom een totaal nieuwe ervaring opdoen. Ook Sjoerd met zijn 7 maanden oude Duitse Jachtterriër Maja voegde zich bij ons op de hotelkamer. Erick Jan had ook Kees zijn Fauve meegenomen.

Vrijdag 07 november. Om 08.00 uur verzamelden zich zowel drijvers, hondengeleiders en jagers zich. Na een kort welkom namens de combinatie en een instructie werden door de jagers hun posten ingenomen. De drijvers in een tweetal groepen werden naar het begin van de drift gebracht. Ik had het geluk naast een groep jachtterriërs en EJ samen met Kees te komen lopen. Voorzien van hun belletjes en GPS zochten de terriërs al rap de dichte dekking uit.

De Fauve Kees van EJ, die voor het eerst zijn rol als drijvende hond moest gaan vervullen moest duidelijk even aan zijn nieuwe hoedanigheid wennen. Maar snel vond hij zijn weg tussen en naast de jachtterriërs. Je zag hem letterlijk tijdens de driften groeien. Een Fauve staat bekend als eigenwijs maar Kees kwam telkens netjes bij EJ kijken als hij hem riep. De omschakeling van zweethond naar drijfhond had hij snel door. Zijn nieuwe werkwijze dwong respect af, zelfs van Sjoerd een Duitse jachtterriër man bij uitstek. Zijn opmerking was dan ook: “Het is haast een jachtterriër Erik Jan “.

Al snel werd aan het begin van de drift een stuk kaal wild opgestoten. Sjoerd liep met Maja vlak bij deze plek. Maja, 7 maanden oud, reageerde door luidkeels achter het stuk aan te gaan en daarbij de warme voet uit te werken. Sjoerd met een brede grijns zag het schouwspel glunderend aan. Gedurende het weekend liet deze jonge dame veelvuldig van zich laten zien en horen. Een belofte voor de toekomst.

Na het verzamelen werd de drijvers linie opnieuw opgesteld. Een bos met dichte dekking stond ons te wachten. Plotseling werd in een dicht vak met sleedoorns luid hals gegeven door de jachtterriërs en Kees. Al snel denderde een 3 tal varkens uit de dekking de heuvel af met de honden achter zich aan. Een 2 tal schoten waren hoorbaar. Een van de varkens lag meteen gestrekt terwijl de ander, ziek geschoten de honden bovenop zich kreeg. De jager kon door de honden niet meer schieten. Een brul weerklonk en Sjoerd stormde met grote stappen de heuvel af. Om zich vervolgens boven op het varken te storten om hem verder lijden te besparen.

Aan het einde van de ochtend drift kamen er een 2 tal verzoeken om na te zoeken. De nazoek van Cor met Moritz bleek een controle nazoek te zijn. Kennelijk was het schot dus niet raak.  Samen met EJ vertrok ik naar de andere aanvraag. Karl werd ingezet op een weggelopen varken. Mogelijk, zij de schutter had hij hem geraakt over de kont. Wel eerst maar eens de aanschot plaats intens onderzoeken. Relatief snel vond EJ tussen de uitstekend gemarkeerde plaats een miniscuul stukje bot. Dit was voor hem het signaal dat er wel degelijk iets meer geraakt was dan enkel een paar haren of een oppervlakkig vleeswondje. Er was dus botmateriaal beschadigd. Zweet was rijkelijk aanwezig zijnde mooi zuiver en normaal van kleur. Karl nam al snel het spoor op en verwees voor op voortreffelijk wijze de plekjes alwaar zweet lag. Een openbaring als een hond dit zo aangeeft. Wat opviel was steeds weer enkele druppels en soms een plek alsof er gestempeld was. Meestal daar waar een wat verstoorde bodem te zien was ten gevolge van een ongelijke bodem. Op ruim vijftig meter werden we met de schutter en vertelde wat ik zag wat Karl en EJ deden en waarom EJ steeds weer zoals gebruikelijk zijn hand op stak daar waar Karl verwees. 

Nadat zij  uit het bos traden en in een open veld met winter tarwe kwamen werd het even onduidelijk. Doch, op het moment dat ze in een lager en nat gedeelte kwamen werd het duidelijk.  Want wat bleek prenten: één achter loper en twee voorlopers. Het stuk had dus een loper schot en liep met opgetrokken loper voor ons uit. Daar waar hogere begroeiing was vond EJ sleep zweet langs wat hoger gras en takken en daar waar het stuk gesprongen was de z.g stempels. Na ruim 900 meter passeerden we een pad en werd het onduidelijk, geen duidelijke prenten en geen zweet meer.

Inmiddels waren wij al ruim in buurmansveld en mocht de combinatie niet meer verder. Terugkijkend over het veld zag EJ dat er drie andere sporen zich gevoegd hadden bij het spoor welk Karl had uitgewerkt. Kennelijk hadden de overige dieren uit het z.g treintje of de rotte  zich gevoegd bij het aangeschoten stuk.

Ze gingen nog even verder en Karl werd gelost mede omdat EJ hem daarop traint om zo het z.g het dood verwijzen te oefenen. Wel er kwam geen reactie.

Wat te doen? Gegeven het feit dat verder gaan dus niet mocht moest de nazoek afgebroken worden en heeft EJ dit gemeld aan de opzichter die hiervan melding zou maken aan Buurman. Verder was het dus aan hem om actie te ondernemen.

Nadat we terug gelopen waren ging EJ  toch nog maar eens naar de aanschot plaats om zeker te zijn dat hij alle tekens gevonden had. De plek nogmaals bekijkend bleken er drie wat langere haren te liggen onder wat blad. Van onder zwart en de uiteinde geel. Dit was de bevestiging van wat EJ meende geconstateerd te hebben. Een loperschot aan de voorzijde van de rechter achterloper. Aan de achterzijde is het haar beduidend korter en krult het enigzins. Tja, jammer je hoopt zo'n stuk binnen te kunnen halen maar het mocht zo niet zijn omwille van de regels en terwijl EJ met de schutter stond na te praten gebeurden er iets waarvan je eigenlijk alleen maar kunt dromen. Vanuit zijn ooghoek bemerkte EJ hoe Karl op hem af kwam een blik en houding die hij herkenden als: "Baas opletten nu want ik wil je iets laten zien"! Het gebeurde in een flits. Dus ik zie en hoor hem tegen de schutter die inmiddels het geweer al ontladen had en opruimde zeggen: Ik ga nog ff wat doen onderwijl de hertzvanger uit de schede nemend voor de zekerheid. Daarbij Karl de opdracht gevend laat maar zien wat er is. Wel op slechts een kleine afstand (50m) van ons af had hij een ander varken gevonden. Keurig geschoten en ter plekke gevallen. In de snelheid waarmede de schutter op het treintje geschoten had was het eerste schot als een super schot niet opgemerkt. Druk met de andere schoten en het navolgen van het loperschot en de daarop volgende momenten was dit dus compleet er door geschoten. Zelfs de helpers die twee raak geschoten varkens opgehaald hadden uit t veld was het niet opgevallen. Wel zo bleek maar weer welk een waarde een zweethond kan hebben. Geluk? Nee, dat denk ik niet omdat het los voorjagen en Tötverwijzen een vast onderdeel is bij de training zoals EJ die opzet voor de Beierse bende. Trots jazeker als een pauw was hij want het eerste stuk van Karl een mooie bagge van een ongeveer 70 kilo was binnen en zonder zijn aanwezigheid was dit stuk niet gevonden. Mooi was ook het moment dat toen we bij het stuk aankwamen en  ook het tötverbellen aanving waarbij zijn broer Mozart ook meedeed.

 

Kortom een moment om niet te vergeten, de kop was/is  eraf.

Terug gekomen bij de verzamel plek konden de Lords en Maja kennis maken met het, net ontweide warme wild. Maja stond als een vorstin boven op de varkens. De Lords liepen er om heen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.

Gedurende de middagdrift begon het te regenen. Er kwam hier geen wild vrij. Tijdens het Strecke legen (tableau maken) werd aan zowel EJ met Karl als Sjoerd de breuk uitgereikt. Nadat het wild door de hoornblazers was dood geblazen was het tijd voor het “Schüsseltreiben”.  Het Jagdgericht welk oordeelt over misstanden tijdens de jacht hoefde niet in actie te komen.

Zaterdag 08 november. Tijdens de ochtend drift werd wel wild gezien maar niet geschoten. Voor de middag drift werden de drijvers wederom in 2 groepen naar het veld gebracht. Gedurende de drift kwamen zij weer bij elkaar. In deze drift lag een groot vak met mais. Duidelijk was hierin te zien welk een schade een rotte varkens aan kan richten. Er kwam veel wild vrij zoals ree, varken en vos.

Aan het eind van de drift kwam er een verzoek om na te zoeken. Samen met Cor en Moritz vertrok ik met Mozart hier naar toe. Komend vanuit een bos was op een stuk bouwland een varken geschoten van ongeveer 30 à 40 kilo. Bleek dat het een weidschot was. Het varken was via grasland een dekking ingelopen. Al snel vonden wij een stukje darm dat door beide honden werd verwezen. Zowel Moritz als Mozart liepen gezamenlijk het eerste gedeelte van het spoor uit. Gekomen bij de dekking werd besloten dat ik met Mozart verder zou gaan. Al snel kwamen wij in een gedeelte met bramen terecht. In deze bramen lag, zoals later bleek, een geul van ongeveer 3 meter diep en 4 meter breed. In deze geul lagen boomstammen, takken overwoekerd door bramen. Hierin was door het wild een heel gangen stelsel gemaakt.

Mozart verwees nog bij een berkenstam waarop zweet lag om vervolgens een tunnel in te willen gaan. Op dat moment heb ik Mozart terug gehaald en wel om 2 redenen. Ik wist niet wat Mozart in de tunnel zou tegen komen en het werd schemerig. Cor die met Moritz om de bramengeul heen was gelopen vond, ter hoogte van waar wij stonden nog zweet. Kennelijk heeft had het varken daar het gangenstelsel weer verlaten. Moritz heeft dit nog door een hol bos gevolgd tot aan een akker met wintertarwe. Inmiddels was EJ ook aan het werk met Kees die zich wat makkelijker door de bramen etc werkt. Maar omdat het inmiddels in de dekking al donker werd brak EJ de nazoek af met de woorden:"Twee dagen zonder schade of persoonlijke ongelukken, dit laten we nu niet fout gaan door achter een gewond varken aan te gaan. Te gevaarlijk! Morgen ochtend 8.00 uur reveille en verder gaan."

ketel

Zondag 09 november. Om 08.00 uur wederom met Mozart de nazoek gestart. Op het weiland gekomen nam hij al snel het spoor van de dag ervoor op. Liep hem een 3 tal meters uit in de richting van de dekking om vervolgens verder links het weiland op te lopen. Net alsof hij zeggen wilde: hier was ik gisteren ook al, is er misschien nog iets anders? Terug gekomen op het spoor liep hij door de bramen weer in de richting van het tunnelstelsel, kroop er vervolgens in om aan de tegenovergestelde zijde weer uit te komen. Zelf was ik inmiddels snel omgelopen en samen met Mozart liepen wij het spoor uit dat Moritz in de avond ervoor ook al had aangegeven. Gekomen bij de akker kreeg EJ een telefoontje van de jachtopzichter. Bij de Politie was een melding binnen gekomen dat gisteravond op een weg, vlak bij het bos een varken was gezien dat gewond zou zijn en mogelijk aangereden. De jachtopzichter was daarop neer de plek geweest en had gewijde op het wegdek aangetroffen en aangezien de plek aan de "oude wissel" lag was hij ervan overtuigd dat dit het stuk zou zijn waarna wij aan het zoeken waren.  Niet duidelijk was of er een aanrijding had plaatsgevonden. Samen met de jachtopzichter vervolgens naar de plek gereden.

Daar bleek een keurige pijl op de weg te staan verwijzend naar de andere zijde van de weg. In de bosrand langs deze weg was niet zo snel waarneembaar of het zwijn daar gewisseld had. Er werden geen glasscherven gevonden die kon wijzen op een aanrijding en daarmede was het voor een ieder duidelijk dat er geen aanrijding plaatst gevonden kon hebben. Want als je met een vijftig km tegen varken op rijdt is er toch echt aanzienlijke schade en de max snelheid ter plaatse is daar 100 km. Aan de andere zijde van de weg was de akker met wintertarwe gelegen. Sjoerd liep vervolgens met Maja de bosrand af om te zien of het varken toch verder was gegaan. EJ liep met Karl de akker met wintertarwe op. Al snel nam Karl het spoor weer op in de richting van het bos. Toen EJ terug kwam vertelde hij dat hij met Karl een rustplek had gevonden met zweet. Kennelijk had het varken daar gelegen om vervolgens via de rand van de weg een “wiedergang “ te maken in de richting van het bos en indien het varken dan inderdaad zo ver gekomen was en nog verder zou het onwaarschijnlijk zijn als het nu nog binnen zou komen. Met deze gegevens besloot de jacht opzichter dat het zo voldoen de was en de nazoek afgebroken kon en moest worden want het zou een naald in een hooi berg zijn om dit varken nog te vinden. Eén persoon kon zich hierin niet vinden, Sjoerd gaf aan dat hij van mening was dat het eerder verlaten perceel nogmaals nagezocht zou moeten worden want hij was overtuigd dat t varken daar zou liggen. 

Wel dus na kop koffie en een broodje  in het jachthuis zijn vertrokken en terwijl wij huiswaarts reden heeft Sjoerd nogmaals met Maja in de dekking gezocht hierbij stootte hij een vers varken op. Al met al was er voor de opzichter toch nog reden om in de middag een derde beroeps zweethonden man in te schakelen. Deze Duitse honden geleider is met een oudere Beier in de namiddag het spoor, dat Mozart en Maja al hadden gevolgd, op gegaan. Gekomen bij het tunnelstelsel gaf hij aan dat dit voor zijn Beier ook niet te doen was. Reden: Ook hij wist niet wat zijn hond zou tegenkomen.  Vervolgens heeft hij toen de hulp ingeroepen van weer een andere zweethonden geleider maar dan werkend met een teckel die zich gemakkelijk door de tunnels kon bewegen onder de extreem zware dekking van oude bramen en sleedoorns. De teckel heeft uiteindelijk een zwijntje van max 20 kilo dood op een zeer ruime afstand gevonden.  Het was inderdaad een weidschot en het was dus een ander varken als dat wat door de polizei was aangemeld bij de jachtopzichter en waarbij geweide op de weg 's avonds was aangetroffen.  Kortom weer een duidelijk leermoment waaruit maar weer blijkt hoe weerbarstig een natuur nazoek kan zijn en hoe ingewikkeld als er  meerdere mensen goed bedoeld deelgenoot zijn van een inzet. En: ook kleinere onverschrokken honden zijn zeer handig achter de hand te hebben om een hele extreem dichte dekking te kunnen uitwerken.  

Gesteld kan worden dat de Lords tijdens deze 2 dagen enorm veel ervaring hebben opgedaan. Voor een stel jeugdige pubers heel mooi werk hebben laten zien en al een zekere positieve reputatie hebben achtergelaten. Kees zich ontwikkeld heeft als een drijfhond met zweetwerkervaring en Maja? Zij heeft het voor elkaar gekregen dat Sjoerd met een brede “smile “op zijn gezicht liep. Kortom voor zowel de honden als hun geleiders een succesvol weekend.

Afsluitend het volgende:                                                                                                                         

Op Face book is door Cor een "wereldse" foto geplaatst van een peizende jager. Het zal u inmiddels duidelijk zijn geworden dat dit mijn persoontje betrof. Geplaagd door een rug blessure moest ik deze dagen rondlopen met een brace. Ik wil dan ook de drijvers en de combinatie bedanken dat zij mij in de gelegenheid stelden om mijn eigen weg te zoeken door het veld. Ook EJ, Cor en Sjoerd die mij constant in de gaten hielden of het wel ging. Ondanks mijn ongemak heb ik samen met Mozart super genoten. We zijn weer als team gegroeid.

Hans van Ede

Nat, natter, natst

Na de start van de Beierse Bende kwamen zij vanmiddag wederom bij elkaar voor hun 2^e zweet sessie. Het was puur genieten om deze bende te zien ravotten en rennen op weg naar de verschillende zweetsporen. Erick Jan had de sporen zo gelegd dat elke hond een maagdelijk spoor kreeg toegewezen.

 Deze keer was het een spoor met de pootjes van hert en snij haar. Geen bloed. Aangekomen bij het eerste zweetspoor begon het zachtjes te miezeren. Erick Jan startte met Karl als eerste. Hij legde uit dat, bij een boom in T vorm, die duidelijk te zien was in de kaalslag de eerste haak naar rechts liep. Karl pakte het spoor rustig op. Aangekomen bij de haak was duidelijk te zien dat hij deze zonder enig probleem nam. Gekomen bij een wissel volgde hij de warme voet even om tot de conclusie te komen dat dit toch niet goed was. Erick Jan, die geduldig op hem stond te wachten beloonde hem toen hij het spoor wederom oppakte. Op ongeveer 100 meter voor het stuk maakte hij de halsband van Karl los en liet hem gaan. Karl nam meteen, met enige verhoogde snelheid, het spoor weer op. Erick Jan volgde en bleef op ongeveer 30 meter voor het stuk staan wachten. Duidelijk was te zien dat Karl het stuk gevonden had, enige tijd er om heen liep, om vervolgens terug naar Erick Jan te komen. Samen liepen zij toen naar het stuk.

Mooi om te zien dat de hond de geleider op komt halen om hem bij het stuk te brengen. Zweethondengeleiders noemen dit Tot Verweisen.

Lopend naar het 2^e spoor was het miezeren overgegaan in een gestaag regenen. Ik kreeg te horen dat Mozart als volgende mocht gaan starten. Aan Erick Jan vroeg ik om mij te waarschuwen als wij het stuk tot op 100 meter genaderd waren met als doel om te zien of Mozart ook wilde Tot Verweisen.  Mozart pakte het spoor meteen op. Rustig en geconcentreerd volgde hij het spoor. De eerste haak nam hij zonder problemen om na enige meters van het spoor af te gaan. Dit werd mij duidelijk omdat hij met opgeheven kop versnelde. Verbaasd bleef ik staan kijken. En ja hoor daar kwam de aap uit de mouw. Na enig ronddraaien ging hij zitten en kwam er een ontlading. Spanning? Na even omgekeken te hebben wat hij daar had neergelegd, was het spoor toch wel weer interessant en vervolgde hij zijn weg. Omdat hij zo rustig werkt geeft het mij de gelegenheid om naast mijn hond het spoor te lezen en de volgers opmerkzaam te maken op snijhaar, duidelijk waarneembaar spoor in hoog gras of platgetrapte varens, prenten etc. Wellicht kwam het door de regen of aan mijn persoontje maar Mozart gaf, volgens mij, minder verwijspunten aan als tijdens zijn vorige loop. Maar wat wil je het is toch nog een jonge hond. Erick Jan maakte mij erop attent dat bij het volgende pad ik Mozart alleen mocht laten gaan. En toen maakte ik een foutje. Gekomen bij het pad riep ik hem terug en maakte de lijn van zijn halsband los. Verbaasd stond hij mij aan te kijken. Hij begreep even niet wat er ging gebeuren. Na enige aansporing kwam hij wel weer snel op het spoor. Beter was geweest om rustig bij hem te gaan lopen en al lopend los te maken. Nu was hij even zijn concentratie kwijt. Net als zijn broer volgde hij, met verhoogde snelheid het spoor. Omdat ik inmiddels wist waar het stuk lag en het goed kon zien bleef ik op ongeveer 30 meter van het stuk staan. Ook Mozart liep vervolgens rondjes om het stuk heen om hierna er naar toe te gaan. Ik zag dat hij aan het stuk rook toen ik rustig, zonder iets te zeggen, bleef staan wachten. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik zag dat Mozart naar mij toekwam lopen. Beloonde hem en gezamenlijk liepen wij naar het stuk. Overbodig te zeggen dat wij samen hier een mooi moment van maakten. Trots liepen we samen terug om de breuk in ontvangst te nemen. Ik dacht aan de woorden van onze fokker die zei dat zijn honden dit al uit zichzelf deden. Hij heeft helemaal gelijk.

Het was niet opgehouden met regenen toen Peter met Wodan aan het 3^e spoor , dat bergafwaarts ging, begon.  Wodan, net 6 maanden oud,  nam het spoor snel op. Inmiddels was de ondergrond van het bos doorweekt. Dus  oppassen met de takken en boomstronken die spekglad waren geworden. Mooi om te zien hoe deze jonge hond enthousiast met het spoor bezig was.

Toen gebeurde het.  Mozart hing in het dunne oude leren jachtlijntje. Het lijntje dat al heel wat jaren dienst had gedaan tijdens jachtdagen en trainingen.  Een baas die uitgleed over een natte tak, een ruk en het lijntje brak. Wat te doen? Zweethalsband en lijn omdoen? Gelukkig had ik in mijn rugtas waarin o.a. de verbanddoos zit nog een lang oefentouw zitten. Mozart deze omgedaan. Inmiddels waren de anderen al lang uit het zicht verdwenen. Maar ja dan heb je een zweethond bij je. Mozart nam het spoor van de anderen snel op en na ongeveer 300 meter zag ik ze in de verte al weer lopen. Toen wij naderbij kwamen was Wodan al bij het stuk. Jammer dat ik dus niet zijn hele loop gezien heb maar aan de trotse gezichtsuitdrukking van Peter te zien en de verhalen was het super gegaan. Er werd opgemerkt: deze jonge hond heeft plezier in het spelletje dat wordt alleen nog maar beter! Doorweekt werd er gezamenlijk naar het 4^e beginpunt van het spoor gelopen.

Cor zag dat Moritz snel het spoor opnam. Of het nu kwam dat zij samen 2 weken geleden bij Gert een spoor gelopen hadden of dat Moritz nu begreep waar het om ging maar hij ging werkelijk als een speer! Een heel andere hond als tijdens zijn eerste loop. Je zag dat Cor met plezier met zijn hond bezig was. Ik wil niet zeggen dat hij Cor over het spoor heen sleurde maar het leek er soms wel op. Cor nam daarom voldoende rust. Het gedeelte waar Cor door een dicht vak heen moest hebben wij vanaf het pad maar gevolgd. Het is altijd weer een feest om te zien hoe het bereiken van het stuk door de geleider en zijn hond uitbundig gevierd wordt.

Cor, zowel als Peter hadden er nog niet voor gekozen om hun honden voor het stuk vrij te geven.

Nat en doorweekt liepen wij naar de auto’s terug. De Beierse Bende liep ravottend voor ons uit en zo nu en dan kwam er een terug om te kijken of wij er nog wel waren. Genieten is dat! Bij de auto’s gekomen was het inmiddels opgehouden met regenen. Totaal doorweekt werd er nagepraat over de lopen en moest de Beierse Bende gezamenlijk nog op de foto. Peter moest zijn nog te veld om aan zijn afschotverplichtingen te voldoen. Dat dit succesvol was bleek wel uit het bericht en foto waarop hij een mooie spitser had geschoten. Het schot was goed geplaatst zodat Wodan niet aan de bak hoefde te komen. Waidmans Heil!

Thuis gekomen werd in de garage de natte spullen uitgetrokken en uitgehangen. Mozart nog even na gedroogd ging al snel op zijn plek liggen. Na een warme douche en droge kleren werden de eerste indrukken van deze middag kort neergezet in de computer. Ik heb mij, sinds vele jaren, aangeleerd om ervaringen van trainingen, jachtdagen en gebeurtenissen met mijn honden aan het papier toe te vertrouwen. Het is altijd leuk om deze nog eens een keer na te lezen of om er leermomenten uit te halen. Kijk even naar buiten en zie dat de zon weer volop schijnt.

En het kapotte dunne oude leren jachtlijntje? Deze weer aan elkaar geknoopt en op de kapstok in de garage bij mijn overige jachtspullen gehangen. Zo iets gooi je toch niet weg!

We konden terug kijken op een geslaagde trainingsdag. Een dag vol beloftes voor de toekomst. Nu even een paar weken rust.  Begin november een weekend lang jagen in Duitsland. Kijk er naar uit.

Beijerse Bende!

Zaterdag 13.09.2014

een dag voordat Karl, Mozart en Moritz 8 maanden oud worden. Plaats: een bos waar gedurende de laatste weken bosarbeiders hun werk deden.   Het decor? Omgezaagde bomen, takken op en over elkaar heen, kuilen, stronken en gaten aan het oog onttrekkend. Kortom geen geplaveid geheel. Geurend nog naar vers gezaagd hout.          

Het weer: zonnig met een temperatuur van ongeveer 20 graden. Een ideale situatie om te zweten. Het zweetspoor: ongeveer 350 meter lang, 24 uur oud  
Zwijnenspoor gemaakt met de Fahrten schuhe, snijhaar zonder een druppel bloed. Als u hierbij het boven omschreven decor voor ogen houdt voorwaar dus geen sinecure voor een drietal jonge Beiers van 8 maanden en een van 22 weken. Daarbij komt dan nog dat het voor hen het eerste officiële zweetspoor is.

Wandelend naar het eerste spoor hadden de vier Beiers het naar hun zin. Spelend liepen zij voor ons uit totdat er halt gehouden werd en een ieder aan gelijnd werd. Hans maak jij Mozart maar klaar, voor jullie de eerste loop. Ik keek op en realiseerde mij plotseling waar wij waren. Ons spoor begon ongeveer 15 meter vanaf een dennenboom waar ik, de ochtend van de crematie van John de Jong nog breuken had afgeknipt. Deze breuken werden door de aanwezige zweetwerkers en blazers na de uitvaart ceremonie op zijn kist neergelegd. Dan  komen de gedachten naar boven die ik met de aanwezige zweetwerkers mocht delen.




Over wie en wat John voor een man was, jager, natuur – en hondenmens, humorist met twinkelende ogen en realist die mensen wist te inspireren en te binden. Ik dacht aan gebeurtenissen die hij met ons en De Zweethond deelde. Zoals hij op zijn ziekbed zei: Ik heb als jager over de dood kunnen beslissen, nu is het mijn beurt, Ik heb geen spijt van mijn leven en zou het zo weer overdoen.John die mij het gunde om, voordat ik besloot om ook een Beier te gaan aanschaffen, mij in de gelegenheid stelde om met zijn Beier, Kyra een tweetal sporen te lopen.

Ook haalde ik een ander persoon aan namelijk Arnold van de Wal, eveneens jager, natuurmens, filosoof en schrijvend onder het naam Cartouche in het blad De Nederlandse Jager. Arnold woonde midden in het bos samen met zijn honden. Arnold schreef ooit eens: Heer geve dat ik jagen mag, al is het tot de laatste dag. En als ik ooit mijn ogen sluit, O Heer, leg mij dan in uw eeuwige jachtvelden neer. Ik weet zeker dat John en Arnold vanuit de eeuwige jachtvelden op dat moment omlaag keken. Ik keek omhoog en dacht dat ik de twinkeling in de ogen van John zag en Arnold? Diep peizend rokend aan zijn pijp keek hij naar beneden. Het was als of zij zeiden: Het komt goed jongen, heb vertrouwen in je hond en in jezelf. Langzaam liep ik naar de aanschotsplaats wetend dat niet alleen John en Arnold maar andere dierbaren van boven met hun meekeken.
 

Op de plek waar het wilde zwijn geschoten was zag ik nogal wat pootafdrukken evenals een stukje huid. Mozart ook, want voor ik het wist had hij het al opgegeten. Voorzichtig nam hij het spoor op met de neus strak aan de grond. Langzaam en rustig ging hij vooruit. Af en toe uit zijn concentratie gehaald worden door takken die braken, het vast komen te zitten van de lijn. Maar telkens weer die neus naar de grond. Duidelijk waar te nemen was toen hij zijn eerste haak tegenkwam.  Resoluut nam hij deze. Dan merk je dat het nog een jonge hond is. Even is hij zijn concentratie kwijt, kijkt om zich heen. Ziet mij en de andere zweethonden die ons volgen. Vraagt als het ware aan mij: help mij eens even. En ik? Ik zeg niets en wacht totdat hij al cirkelend weer het spoor oppakt en verder gaat. Rustig en beheerst. Hem belonend dat wij goed zitten En dan weer zo’n moment van verliezen van concentratie. Even rust genomen en weer verder. Luid hoor ik zijn neus “pompen”  en zie dat hij vast op het spoor zit. Ook was goed waarneembaar dat hij verwijsplekken aannam, even van het spoor af en daarna weer hierop terug komend.
 

Euforie als hij, een pad kruisend, sneller gaat lopen. Voor dat ik het weet zijn wij bij het stuk aangekomen. Ik laat hem even de tijd om aan het stuk te ruiken. Daarna vieren wij samen dat hij het gehaald hebben. Naar boven kijkend zag ik wederom een twinkeling is een paar ogen: Zie je wel, het komt goed.  Toen wij terug kwamen was mijn eerste reactie: een super ervaring! Natuurlijk heel iets anders dan met mijn Duitse Staande Korthaar Murdock. ( let wel ik doe Murdock hiermee niets te kort maar het was een heel andere hond) Na het aannemen van de breuk kreeg ik toch nog enkele leermomenten mee. Een van deze was: laat je lijn los anders ga je wellicht sturen. Mozart weet het wel zo jong als hij is.

Hierna was het de beurt van Peter met Wodan. Een Beier van 22 weken oud die al een bloedspoor had gelopen en daarbij een Hinde vond. Maar dan is zo’n spoor met alleen maar “pootjes” en snijhaar toch wel iets anders. Snel had deze kleine dondersteen door waar het om ging. Niet geheel vlekkeloos maar een belofte voor de toekomst. En Peter? Die heeft eindelijk geleerd wat zweten is.
 

Moritz begon weifelend. Maar gaande de loop kreeg hij door waar het om ging. Cor, die zijn teckel gewend was moest ook wennen. Ook Moritz had momenten waarop hij zijn concentratie even kwijt was.  Gezien de moeilijkheid van het terrein, de warmte ( Cor en Moritz liepen toch ver in de middag) geeft ook deze combinatie vertrouwen voor de toekomst.
 

En last but not least Karl. Nam het spoor goed op. Wat opviel was dat Erick Jan de lijn niet vasthield maar gewoon liet slepen. Een haak werd subliem genomen. Toen kwam er een obstakel. Een omgezaagde boom van een niet al te kleine doorsnede versperde het spoor. Maar Erick Jan had over en op de boom snijhaar neergelegd. Ja, een varken kan ook over die boom springen. Gevolg? Samen erover heen!

 

Conclusie: Een schitterende middag waarop een viertal jonge Beiers in het veld lieten zien waarvoor zij gefokt zijn. Zweethonden geleiders die genoten en leermomenten meekregen. Erick Jan bedankt voor het uitleggen van de sporen waarbij je gebruik hebt gemaakt van hindernissen die in de praktijk ook voorkomen.  
 

Toen wij thuis kwamen waren onze kleindochters Emma en Lieke al aanwezig. Zij mochten omdat hun ouders een “fout” feest hadden bij Opa en Oma logeren. Een mooi moment was, toen Mozart zijn etensbak kreeg, Emma net als Opa brokjes uit zijn bak haalde en die aan hem gaf. Geen gegrom of gesnauw maar dankbaar naar haar kijkend voor het eten. Lieke stond hem over zijn kop te aaien. En ja dan wordt je wel even stil. Ik weet het zeker, wij samen gaan mooie dingen beleven.

 

Een vriend

Het was in 2000 dat een vriend vroeg weet jij een goed adres voor mijn hond. Hij zit bij mij niet op de goede plaats en ik kan hem nu niet bieden wat hij verdient. Dat was dus een echte vriend, hij deed geheel ten gunste van zijn hond afstand opdat hij het beter zou krijgen.

Jaren eerder zij een vriend zet maar een streepje op de balk als je er ook één wilt. Het was van zijn teef wat mijn wens was om ooit een reu uit te verkrijgen.

December 2000. als vriend bood ik aan om de hond in huis te nemen en geheel voor de jacht in te zetten, mijn vriend en vriend van de hond was blij verheugd, letterlijk zij hij hoe eerder beter. Niet omdat hij m kwijt wilden nee, omdat hij zijn hond het beste toe wenste. Giorgio kwam bij ons en de wens van de reu van de eerder genoemde teef werd werkelijkheid.

Ergens in 2007 of 2008 een legendarische actie van twee Jachtterriers Kees en Joop van een vriend die optimaal samen werkten met Giorgio jachtvrinden in t veld een ree met loperschot werd binnen gehaald nadat een oude reeds enige jaren geleden overleden vriend, Bram, nestor van de Zweethond, black en tan Teckel na een nazoek in en onder de dichte dekking het ree verwees en Giorgio het voor bracht.

2010 een vriend vraagt of hij die bijzondere Heidewachtel mag gebruiken voor een dekking. Nee dat mag niet want het is een reu uit je eigen lijn. Dit was inmiddels de tweede keer dat hij viel voor een reu die hij zelf gefokt had. Ook deze vriend is inmiddels niet meer wel zijn verhalen.

2012 December, inmiddels doof, zijn laatste jacht op de eenden gewoon omdat hij dat zo leuk vond maar echt functioneel was het niet meer maar als vriend gun je, je vriend zo'n verzetje. En ja het viel zwaar om het besluit te nemen dat het genoeg was. zijn pensioen volgde.

2014 doof, blind en regelmatig de weg kwijt. De jaren gaan tellen en de spieren willen niet meer. De dagen worden zwaarder. En vanuit de onzekerheid die zijn intrede gedaan heeft komen nu ook de aanvaringen met de andere vrinden. We weten het als je aan een hond begint komt er een moment dat we allemaal vrezen ook al heb je het al meerdere keren meegemaakt, allemaal zeggen we dan dat we hopen dat ze zelf het licht uit doen. Maar diep in ons hart weten we dat dit niet gebeurd. Dan is het moment daar dat je als Vriend moet en mag zeggen het was goed zo. Vriend je heb het verdiend waardig en zonder pijn afscheid te nemen en je te begeven naar de eeuwige jachtvelden.

Vandaag was die dag met tranen in de ogen en op de wangen heb ik mijn vriend moeten en mogen laten gaan op de respectabele leeftijd van 15 jaar.

Giorgio, dank voor alles wat ik van je heb mogen leren de vele uren die we samen hebben mogen doorbrengen in het veld en de nazoeken die we in binnen en buitenland hebben kunnen uitvoeren daarmede weer andere vrienden van dienst te kunnen zijn.

Een vriend is heen gegaan de velen mooie en waardevolle herinneringen blijven.

Tot op het laatste moment trouw.

Nadrift 2014, een heel bijzondere

de dag begon met Reeën in het veld.

Zoals elk jaar sluit De Zweethond het trainingsseizoen af met de Nadrift. Traditie getrouw op een van de mooiste plekjes aan de voet van de Heuvelrug bij onze gastheer Jan.  Al heel vroeg waren Erick Jan, Helma en Gert bezig om de voorbereidingen te treffen.  Omstreeks 09.00 uur kwamen de jachthoornblazers: Haagse Bluf de locatie opluisteren.  Al snel klonken de oefentonen door het bos. Toen de cursisten, zoals gebruikelijk, gezamenlijk op de locatie aankwamen werden zij met hun mooie en warme klanken welkom geheten. De Nadrift is altijd zonder hond maar als uitzondering waren de drie Lords aanwezig.  U weet niet wie dat zijn? Kijk dan maar op Facebook: De Zweethond, The Lords: Karl Brix-Mozart-Moritz.   Inmiddels 10 weken oud mochten zij in het kader van socialisering aanwezig zijn. Dat was een feest voor iedereen.  Er werd geknuffeld, vol bewondering gekeken en heel veel foto’s en filmpjes geschoten.  En voor de Lords?  Spannend om de jachthoorns te horen.  Heerlijk om weer eens met de andere broers te spelen en te ravotten.  Hollend door het bos met zijn vele takken en bladeren geuren opsnuiven.  Kortom spannend en super.Bij de opening van deze dag deelde Erick Jan ons mede dat onze opperrechter John, helaas door een slopende ziekte niet aanwezig kon zijn.  John die als opperrechter elk jaar op zijn humoristische wijze terugblikte naar

het afgelopen trainingsseizoen en daarbij feedback gaf aan iedere deelnemer. Het was zijn uitdrukkelijke wens dat de Nadrift, wat een markant moment is bij De Zweethond, ondanks zijn ziekte, gewoon door zou gaan. Als jager heeft hij over leven en dood te kunnen beslissen en nu, komt dat moment voor hem. De toegediende medicatie zorgt er voor dat de ziekte, zoals hij zelf zegt, in het ootje wordt genomen. John heeft mij gevraagd om in de toekomst zijn taak als opperrechter bij De Zweethond over te nemen. Wat de goedkeuring kreeg van de aanwezigen. Erick Jan stelde voor om op een later moment op de dag even bij John stil te staan en het glas op hem te heffen. René, ondernemer, vertelde hoe hij zijn ervaringen opgedaan bij de training van De Zweethond, gebruikt in zijn werk. Opvallend hoe hij, door zachter te gaan praten de oren van de luisteraars gespitst krijgt. Dit doen wij bij de hond toch ook? Door het werken met zijn hond kon hij de gelijkenis maken met processen in een organisatie en de lijntjes die daarin lopen. Hij wist een ieder te boeien met zijn presentatie. Zelf werkzaam geweest in een Non Profit organisatie herkende ik valkuilen, sturingsproblemen evenals oplossingen in het verhaal. Zit uw bedrijf in een dip? Weet u niet hoe nu verder te moeten? Als manager / ondernemer nieuwsgierig geworden? Via De Zweethond kunt u hem bereiken. Ik verzeker u dat het de moeite waard is. U krijgt een heel andere kijk op uw organisatie. Mooi om te horen en te zien dat het werken met je hond zoveel meer kan geven.

Tussen de presentaties door kon een ieder genieten van gerookte ganzenborst. Diederik had deze door Gert bezorgde ganzenborsten op een tweetal manieren bereid.

Sjoerd, wilde films laten zien van drijfjachten, waaraan hij, in Europa, had deelgenomen. Maar omdat hij de verkeerde USB stick had meegenomen werden het foto’s. Op de zijn bekende meeslepende wijze vertelde hij over jachten met paard en meute en de jacht op de das in Frankrijk. Hieruit bleek zijn voorliefde voor de Duitse jacht terriër, die volgens hem doorging waar een andere hond het af liet weten. Foto’s van drijfjachten op het zwart wild in Duitsland. De kunst van het afsteken van wild evenals de gevaren die door menigeen onderschat worden. Een kort filmpje, door hem gemaakt in Zweden, liet zien hoe een hond aangevallen werd door een zwijn. Gewoon de realiteit welke je tegen kan komen. Met de belofte om volgend jaar de juiste USB stick mee te nemen sloot hij af.

Gezamenlijk is er vervolgens het glas geheven op John. Spontaan werd er geopperd om hier een groepsfoto van te maken. Na overleg is dinsdagavond een bezoek aan hem gebracht. Op zijn uitdrukkelijk verzoek zijn De Lords meegegaan. John was ontroerd toen hij de foto kreeg. Ik kan u vertellen dat het een avond was van gezamenlijk lachen, huilen herinneringen ophalen en toekomst bespreken. Het was goed!

De jachthoornblazers Haagse Bluf hebben gedurende de hele dag hun warme klanken door het bos laten klinken. Toch schitterend om op een dergelijke manier je passie voor de jacht, honden en muziek uit te kunnen dragen. We hebben genoten. Dame, Heren bedankt het was Super! Peter, een cursist, die helaas niet aanwezig kon zijn, had er zorg voor gedragen dat we konden genieten van eerlijk herten vlees het welk door  Gert  vervolgens voorbereid was, Erick Jan en Helma hebben het bereid en samen met biologische groenten, zoals pastinaakpuree, Chinese kool, gekleurde wortels en veldsla werd het opgediend. Wat een smaken! Klasse bedankt.

Nadrift 2014, een heel bijzondere staat er boven aan dit stukje. Waarom bijzonder? Omdat wij met onze gedachten waren bij het afgelopen seizoen, de toekomst en bij John. Een man die weet te inspireren en zijn kennis over het veld en de jacht weet te delen. Dit doet op een humoristische wijze wat zichtbaar is in de twinkeling in zijn ogen. Een belangrijke schakel in De Zweethond die weet wat relativeren is.

Arnold van der Wal, jager en hondenman, natuurmens en oud hoofdredacteur van De Nederlandse Jager schreef ooit eens:

GOD GEVE DAT IK TOT DE LAATSTE DAG, JAGEN MAG EN ALS IK OOIT MIJN OGEN SLUIT, O HEER. LEG MIJ DAN IN UW EEEUWIGE JACHTVELDEN NEER.

John bedankt, wij weten dat als jij er niet meer bent, je vanuit die jachtvelden, over ons waakt en stuurt.

Met muzikale groet,

( H ) ozart.

Einde Jacht

Inmiddels hebben de laatste combinaties het laatste oefenspoor gelopen. We kunnen terug zien op een spannend seizoen waarbij een ieder weer gegroeid als combinatie in het werken met zijn of haar hond.

Ook nu weer blijkt dat je eigenlijk niet uitgeleerd raakt in dit metier. Steeds weer liggen er nieuwe uitdagingen te wachten. Of dit nu een bosje doorns of een droge vlakte dan wel koude of ander niet aangekondigde obstakels. Steeds weer zal je  met je hond de juiste keuze moeten maken en erger steeds weer blijkt dan dat meestal je hond gelijk had. Kortom om die neuzen weten het eigenlijk toch immer beter maar zonder een goede coach komen ze er vaak niet. Samenwerken blijft het credo.
Inmiddels zijn we druk met de Nadrift. Ook hier staan we voor uitdagingen. Morgen weet ik meer en zal dan meer gaan vertellen. Het wordt in ieder geval weer een bijzondere dag, inspirerend, muzikaal maar ook diepgaand.
Wat? tja nog ff wachten voor het zo ver is.

En dan de Lords dit kan bijna niemand ontgaan zijn nog 5 dagen 23 uur 9 minuten en enkele seconde als ik dit type tot dat wij Hans, Cor en ik onze pups kunnen meenemen naar huis, ons thuis en hun nieuwe thuis. We zien er naar uit. Spannend en weer een nieuwe stap in onze uitdaging in het zweetwerk. Er wordt op ons gelet dat weten we. Maar we gaan ervoor. Het betekend gewoon weer van voor af beginnen. Pupy cursus wie wat waar? Puppy voer wat en waar te halen is het mogelijk dit in groep te doen kan weer schelen. Wanneer starten met het zweet? Hoe starten met zweet? Maar eerst socialiseren. We hebben in ieder geval een week ervoor uitgetrokken als start. Schietbaan, markt, station, winkelcentra, KINDERBOERDERIJ, kinderen, tja eigenlijk al weer te veel maar ja wat is belangrijk en hoe in te vullen.

Wel eerst maar eens ophalen onze dames zien het al voor hun drie kerels 500 km op een neer en dan de plas pauzes tussen door met drie van de kleine "terroristjes" big smiles. Wel laat laar lachen het kan ons nu niet snel genoeg gaan.

Met andere woorden nog twee weken te gaan en dan is de Nadrift en week eerder onze pups. Spannend, lekker druk en uitdagend.

WMH,
Erick Jan

Ff lekker lezen

Zweetwerk is een samenspel tussen de geleider en de hond.

Onze opperrechter is herstellende van ziekte en fysiek nog niet geheel in staat om te werken met zijn BGS Kyra. Zijn aanbod om samen met Kyra een aantal sporen te lopen werd dan ook door mij dankbaar aanvaard. Een uitdaging en stimulans (onze jonge BGS is in januari geboren) om eens daadwerkelijk met een ervaren BGS die al de nodige natuur nazoeken heeftgehad, te mogen werken. Een schitterend leermoment. Zo kwam het dat ik vrijdagavond te horen kreeg: we verwachten je morgen ochtend om 08.30 uur. En dat terwijl ik een afspraak in het oosten van het land had staan om 09.00 uur. Gelukkig de afspraak kunnen verzetten naar 10.30 uur. Gevolg was wel dat ik meteen de eerste loop had en hierna weg moest gaan. Het eerste leermoment was meteen geboren namelijk neem de tijd. Ik kreeg van Agnes Kyra en samen met Erick Jan en Gert liepen wij naar de aanschotplaats. Kyra nam het spoor snel op en vertrok. Na een 10 tal meters keek zij telkens om naar Agnes en was niet meer volledig op het spoor bezig.Ik heb toen de tijd genomen om samen met Kyra contact te maken. Dit was dus het leermoment namelijk ik was niet haar leider maar slechts een man die de riem in handen had. Gaande het spoor ging het steeds beter en kon ik aan haar lezen. Bij het stuk gekomen was mij duidelijk dat de ervaring van Kyra ons hier gebracht had en niet mijn leiderschap.

Er is een gezegde: zelfkennis is de eerste stap op weg naar de verbetering. Aan dit gezegde denkende heb ik, toen ik met Kyra, gisteren wederom mocht lopen eerst de nodige tijd genomen om contact met haar te maken. Hierbij dankbaargebruik makend van het gegeven dat zij dol is op een beloning. Al snel bemerkte ik dat zij mij accepteerde als haar nieuwe leider. Wat Agnes de opmerking ontlokte: zo meteen wil zij niet meer met ons mee. Erick Jan had een werkelijke uitdaging voor ons neergelegd. Een spoor van een damhert, zonder zweet dus alleen de lopers, 24 uur oud. In die 24 uur was er zoveel regen gevallen dat op de paden in het bos kleine riviertjes waren ontstaan. Voeg daarbij nog de nodige bramenpartijen, dichte dekking, omgevallen bomen en struiken die nat en glibberig waren, dan heeft u een beeld waarin gewerkt moest worden. Als eerste was Jaap met zijn Hannoveraan Mitch aan de beurt. Voor mij met Kyra een mooi moment om samen te werken aan ons team. Was mooi om te zien hoe Jaap met Mitch bezig was. Rustig en geconcentreerd en gebruik makend van de verwijsmomenten.

Hierna kwam ons moment. Op de aanschotplaats nam Kyra rustig de tijd om vervolgens met de neus strak aan de grond op het spoor verder te gaan. Na ongeveer 10 meter ging haar kop omhoog en met vier poten van de grond sprong zij schuin weg van het spoor. Ik hoorde op dat moment geritsel en het kraken van takken. Kennelijk had er iets gelegen, maar niet duidelijk wat dat was. Toen ik haar riep kwam zij meteen terug. Even rust genomen waarna zij geconcentreerd verder ging. Tot het moment dat de zweetlijn hopeloos vast kwam te zitten in de bramenstruiken. Met een blik in haar ogen van: wat doe je mij nou? Keek zij mij aan. Ook hier weer even rust genomen waarna zij het spoor weer opnam. Wat ik niet in de gaten had was dat er een ingebouwde verleiding met een zwartwild spoor inzat. Kyra bemerkte dat snel en bracht mij weer naar het juiste spoor terug, wat een big smile toverde op het gezicht van Erick Jan. De laatste haak voor het stuk nam zij niet. Ervaren als zij is had zij al snel door waar het stuk lag. Natuurlijk hebben wij samen gevierd dat het stuk binnen was. Een prachtige ervaring om samen als team te kunnen werken waarbij ik de nodige leermomenten van haar kreeg.

Als derde was het de beurt voor de jarige Katie ( 1 jaar oud ) die samen met Peter haar eerste daadwerkelijke zweetspoor mocht lopen. Het was een schitterend om te zien hoe zij het spoor met interesse uitwerkte. Voeg daarbij het leiderschap en ervaring van Peter bij en je hebt een mooie combinatie voor de toekomst.

En voor mij? Een schitterende dag waarbij ik heb genoten, gezweet en mijn leermomenten heb gehad. Geeft vertrouwen voor de toekomst.

Hans van Ede

Voor wie het gemist heeft!

leuk om te bekijken:
http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.ndr.de%2Ffernsehen%2Fsendungen%2Fmedia%2Fnaturnah737.html&h=cAQF91fdm

Pfff we hebben het gehaald.

Vrijdag 3 januari was het dan zover de eerste Lehrgang Damwild. Na een grondige voorbereiding waren er donderdag een drietal 1000 meter sporen gelegd met enkel het gebruik van verse lopers van Damwild.

Keurig geplaatst in de spoorschoenen en en daarna volgens de laatste inzichten uitgezet.

 

Om 8.30 uur melden de eerste kandidaat zich met zijn Teckel om het spoor aan te vechten. Er stond geen tijd limiet doch het kwam enkel en alleen aan op coaching en leiderschap. Vooral dit laatste was de rode draad deze dag voor iedere deelnemer. Vaak moet constateren dat het geven van leiding nog steeds een grote uitdaging is. Meermaals wordt er gedacht de hond weet het en zal het ook doen doch zonder een duidelijke leider en dus niet een "remmer" maar een coach die op de juiste momenten net ff dat duwtje kan geven zal ook de zweethond het lastig hebben. Zeker, een hond met vele jaren ervaring zal er anders mee omgaan doch relatief jongen combinaties moeten leren Samen te werken het credo van de Zweethond.
 

Na een briefing kon de combinatie aanvangen. Duidelijk gemarkeerde sporen zodat conform de opdracht de hond niet meer als maximaal drie meter naast het spoor mocht lopen opdat dit dan ook goed gecoacht kon worden door de geleider. En een simpele opdracht als luisteren naar wat er verteld wordt. Ook hier gaat het vaak fout met een half oor wordt vastgelegd wat er verteld wordt en dan vind men het vreemd als de start niet goed gaat. Als bij aanvang duidelijk wordt verteld dat het stuk eerst ruim 50 meter in een rechte lijn afgesprongen is inclusief de richting dan kun je gevoeglijk aannemen dat als je binnen 25 meter afbuigt dan wel een andere richting start je dus NIET goed zit.

 Omwille van de zwaarte van de sporen en het speciale karakter was er dus een zeer duidelijke briefing. Dit werd door alle deelnemers zeer goed opgepakt chapeau. Dat het een hele opdracht / uitdaging was bleek bij een ieder. Waarom? Wel ieder had een gezonde dosis spanning bij zich die zich op diverse wijze uitte.   Wat vooral op viel was dat de eerste 450/500 meter vertrouwd werd op ervaring en de wil om het goed te doen. Iets wat direct leidde tot onbegrip bij de honden. Hoewel onze honden oren dieren zijn regeren ze ook heel sterk p non verbale signalen. Als dan ook de vermoeidheid begint te komen, ja het was zeer in spannend dan komt ook het wederzijds begrip. Dan zie ik ineens een omslag en ziet de voorjager hoe zijn hond verwijst naar bijvoorbeeld één snijhaar. Hoe mooi de blijdschap wanneer de geleider dit ineens herkend en hoe fantastisch als je ze dan ziet groeien. Het was een hele opdracht.

Het uitwerken van de sporen varieerde in tijd van 45 minuten tot 1 1/2 uur. In alle rust met de nodige rust pauzes als de spanning te groot werd in de combinatie. Na afloop een intensieve debriefing onder het genoot van koffie en een stuk appel gebak want werken is een goede bodem voor een gezonden trek. Het was een indrukwekkende dag waar bij zeer veel mooi werk te zien was. Gegeven de reacties na afloop en in de dagen erna denk ik te mogen zeggen dat niet allen ikzelf genoten heb maar de combinaties zeker ook. Tja en dat de honden uitgeteld waren was te verwachten van één van de honden werd later verteld dat deze zelf 's avond niet meer wilden spelen met één van de familie leden dit duidelijk makend met een licht gegrom toen deze om aandacht vroeg. De boodschap was duidelijk aldaar: "Laat me liggen ik geniet nog na en wens nu ff niet gestoord te worden" De leider begreep dit en heeft het toen ook als een echte leider uitgelegd aan het andere lid van de thuis roedel.

Dame en Heren zweetwerkers goed werk,
WMH
Erick Jan