Stilte

Wel van de week werd ik gebeld met de vraag waarom het wat stil is op het blog. Dat is dus niet omdat ik ziek zou zijn, zwak of misselijk maar simpel omdat er even wat zaken georganiseerd moeten worden. Niets ernstigs doch wel noodzakelijk.

Zie het plaatje.

Een gedemonteerd Landrover blok omdat het weer APK tijd is. En ja er wordt immer wat gevonden. Dus ook ik moet er aan geloven en sleutelen. Het ziet er goed uit en als alles gaat zoals gepland dan is eind van de week een weer geregeld.

En ja dan kom je even niet toe aan het blog.

Maar zaterdag zie ik een aantal van jullie weer en dan kunnen we er weer tegen aan. 

Zweetwerker in de prijzen

Het is zondag 12 september 2010 en de regen daalt in hele dikke druppels, en vooral veel, neder het is dus kil nat en zeker niet het weer type wat een nazoek team zich wenst om een wedstrijd te lopen. Toch stonden ze daar Frans en Caillou. Klaar voor de ultieme proef, een wedstrijd en niet zomaar een wedstrijd nee, de Paul Schneider wisseltrofee.

Hoewel Caillou een enorme hekel aan water heeft en dan liever een warme en droge mand zoekt gaat vandaag de knop om. Vol passie en overtuiging gaat ze samen met haar voorjager Frans aan het werk. Er wordt twee keer een warm wissel gepasseerd en tja dat is toch wel erg lekker maar dan zet ze het op een spurt en brengt hun naar het stuk.

Uiteindelijk een het eind van de dag als de uitslag bekend wordt gemaakt worden ze naar voren geroepen. Hun titel: "Het beste team van de dag"en daarmee de winnaar 2010 van de Wisseltrofee. Een prachtige prestatie waarmee we hen beide van harte feliciteren.

Voor een ieder die zich dat afvraagt: Caillou is een Porcelaine

Waidmannsheil

Van onze reporter

Dronken jager gesnapt tijdens jacht in Veenendaal.

Zoals de koptekst al aangeeft gaan drank en jacht niet samen, en dat is gebleken op zaterdag 11 sept 2010 j.l. in het Amerongse bos op een zeer zonnige dag. Op deze dag heeft volgens zeggen een een aanwezig jager een grote keiler geschoten, die na te zijn aangeschoten ook nog eens een aanwezige jager ernstig heeft verwond. 

De desbetreffende aangeschoten jagers hadden gelukkig het besef om een goede voorjager te bellen zodat deze met zijn ruwhaarteckel de keiler kon binnenhalen. Na aankomst van de voorjager heeft deze zijn hond afgelegd en de jager ondervraagd die als enige nog aanwezig was op de plek des onheils. De jager beweerde dat er een zeer grote en gevaarlijke keiler was aangeschoten, en na het ernstig verwonden van een jager, in het bos was verdwenen.

Natuurlijk heeft de voorjager gevraagd of er iemand was die een handwapen bij zich had, dit is verboden in Nederland maar in andere landen is dit gebruik heel gewoon. Helaas bleek dat niemand in het bezit van dit wapen, dus werd aan de nazoek begonnen. De Teckel werd op het spoor gezet en zijn hond kon zweet opnemen, de nazoek werd aangevangen. Na het ondervragen van de jager, schatte de voorjager dat de nazoek ong. 30 min. in beslag zou nemen, dus een uitgebreide voorbereiding was niet nodig.

Helaas bleek dat door iets teveel enthousiasme van de voorjager, dat het spoor in aanvang iets werd onderschat en zat hij na ong. 5 min. naast het spoor. Dit werd snel hersteld

en zijn hond liep snel en zeker het spoor af, dat de ingeschatte tijd juist was

bleek na het vinden van het stuk.

Maar tot zeer grote verbazing lag op deze plek gaan grote gevaarlijk keiler, maar er lag een ree. De jagers hadden dus geen keiler geraakt maar een ree. Nadat de voorjager zijn hond had beloond met het vinden van het stuk is deze verhaal gaan halen bij de jager, nu bleek ook dat het enige wat de jagers goed geraakt hadden een fles jachtbitter was. 

De voorjager had alleen maar een bittere nasmaak in zijn mond van de sterke verhalen over de keiler, maar keerde wel tevreden huiswaarts.

Naast een geslaagde nazoek, waren alle ingrediënten voor een geslaagde nazoek aanwezig; mooi weer, zijn goed werkende hond, het stuk binnen gehaald, en een gezellige groep mensen met dezelfde interesses. Een groep positief licht gestoorde voorjagers die elkaar graag mogen "plagen", maar hun hond en het werken en trainen met hun hond serieus nemen en elkaar hier ook in steunen en helpen. In de volksmond noemt met dit kameraadschap met liefde voor de natuur. En wat wil een voorjager nou nog meer...

Voor ons is de kop eraf, het seizoen is begonnen. Ik hoop dat u dit stukje met plezier heeft gelezen en zult begrijpen dat het werken met je hond een serieuze aangelegenheid is waarbij je jouw hond nooit en te nimmer moet laten fungeren als verlengstuk van je ego. Een mooie jachtdag is dat geen enkel stuk verloren gaat, en je de dag beleefd als serieus maar ook gein maakt met elkaar.

 

Waidmannsheil, Marco de ruwhaarteckelman

                                            

1e ervaring van een zweethonden geleider.

Naar aanleiding van een eerste training kwam dit bericht bij ons. Het is zonde om dit niet te delen. Daarom heb ik dit bericht geplaatst. Omdat het zo goed weer geeft wat er allemaal door je heen kan gaan op het moment dat het begint. Met een zeer goed gevoel en dank voor de reactie plaats ik dit dan ook.

Gistermorgen ons eerste officiële zweetspoor gelopen. Ik kon, omdat 09 oktober voor ons moeilijk wordt (jubileumconcert van ons mannenkoor alsmede in de eind van de ochtend- middag de generale repetitie) gistermorgen terecht.

Hoe bedoel je zenuwachtig? Ik was ongeveer 5 kwartier te vroeg aanwezig. De les begon om 09.30 uur en ik was er al om 08. 15 uur. Toen Erick Jan om 08.30 uur kwam om nog een spoor uit te leggen ben ik maar weer naar Cothen gereden. Samen met Tine nog een bak koffie gedronken.

Om 09.20 uur weer aanwezig, Zeger was er ook al. Hierna kwamen Sjoerd met zijn zuster en hun honden.

Ik moest samen met Murdock als eerste lopen. De eerste fout werd meteen door mij gemaakt. Ik had namelijk mij goed voorbereid en vroeg E.J. werkelijk de oren van zijn kop over het aanspreken/ schot etc. . Werd uiteraard meteen "afgeserveerd" en ik dacht dat ik mijn huiswerk zo goed gedaan had.

Volgende keer kijk ik even de kat uit de boom.

Afijn na M afgelegd te hebben gaan kijken of ik iets kon vinden. De adrenaline gierde mij werkelijk door de keel. Ik dacht wat gezien te hebben maar had geen rekening gehouden dat het uitschot (gezien het gebruikte kaliber- hoogzit etc.) verder lag. Later bleek dat M. bij de verwijzingsbreuk (doordrenkt van zweet hetgeen ik niet zag) zoveel lucht dat hij al wilde vertrekken. En dan gaat alles heel snel. M die op de zijn bekende manier snel vertrok. Ik die probeerde de lintjes in de gaten te houden. De lange lijn die herhaaldelijk rond takken gedraaid kwam (natuurlijk mijn onhandigheid en onervarenheid) En dan let je niet meer op je hond. E.J. zei (voor aanvang) dat toen hij het spoor uitlegde er een reegeit het spoor gekruist had. M. pakte dat natuurlijk op en liet het snel los en werkte vervolgens weer op het zweet. Ik kreeg dat later te horen want ik had het niet gezien. Omdat M. er op zijn bekende snelle manier werkte en ik te horen kreeg dat ik rust in hem moest krijgen heb ik hem een tweetal keer maar even afgelegd. Het is natuurlijk een staande hond die weer een andere zoekwijze heeft als zweethonden. Ook ik zal zijn zoekwijze moeten leren en te interpreteren. Uiteindelijk kwam hij bij het stuk. Hem uitgebreid beloond en geknuffeld. Het zweet droop mij letterlijk van mijn lijf. Ik heb eerst mijn bevindingen van de loop gegeven en daarna aan de anderen gevraagd om wat zij er van vonden. Heb gevraagd mij hierbij niet te sparen. Kreeg nuttige adviezen zoals: niet zo aan de lijn trekken, je trekt de hond om naar een richting die jij wil.

Probeer je hond te lezen, heb vertrouwen in je hond want hij kan het etc. Kortom een hoop nuttige en positieve adviezen waar ik mee aan de slag ga. Ik vond het toch wel plezierig het op deze manier te horen te krijgen. Het geeft aan dat andere geleiders met je meedenken en leven.

O ja het opdokken ging mij redelijk goed af. (Tine is er inmiddels handiger in maar dat komt goed)

Wat ook plezierig was dat Sjoerd M. een heel mooie hond vond qua uiterlijk (mooie diepe borst etc.) en passie. Doet je toch goed en dan besef je dat ik een hoop moet leren. Maar het geeft mij ook wel vertrouwen om samen met M. een eenheid te gaan worden.

Natuurlijk tijdens de andere lopen geprobeerd goed op M. te letten. (gaat dan beter als zelf te lopen) Ik weet natuurlijk niet of hij altijd op het spoor werkte of dat hij achter de anderen aanliep, maar zag toch dat hij soms daadwerkelijk met het spoor bezig was. Het geeft je een fijn gevoel om zo met je hond bezig te zijn. Na de laatste loop was M. duidelijk een stuk rustiger maar wat wil je ook. Sjoerd, zijn zus en Seger zeiden dat ze een heel fijne leerzame ochtend hadden gehad. Wij natuurlijk ook. Toch fijn te horen. Kortom, onze vuurdoop hebben we gehad en zien reikhalzend uit naar de volgende les.

M. was gisteravond niet bij me weg te slaan. Lag voor mijn voeten te dromen en ik hoorde hem herhaaldelijk blaffen in zijn slaap.

Volgens mij beleefde hij de dag hierbij weer,

Hans

Zonnetje

Zondag 5 september 2010 heerlijk genieten na een mooi spoor van de verwarmende stralen van de zon.

Heerlijk in het zonnetje.

Zondag, een heerlijke dag om te luieren en vooral als je 's morgens een mooi 24 uurs spoor uitgewerkt hebt.

Kees heeft dus vandaag zijn twee spoor gelopen. Een spoor gisteren met een mooie lengte. In de aanvang weer vol er tegenaan maar naar verloop van tijd werd hij dan rustiger. Mede, omdat het spoor gekoppeld was een een tweede spoor met minder zweet. Concreet het werd dus moeilijker. Maar goed het eind werd zonder echte "probleempjes" gehaald.

Wat moesten ze nu zoeken?

Zaterdag j.l een prachtige nazomer dag. Een goede temperatuur, veel ochtend dauw en veel te zien. Om er een paar te noemen, Cantharellen, Eekhoorntjesbrood, Prachtige zwammen het lijkt weer een mooi paddestoelen jaar te worden. Dan tijdens het uitleggen van een spoor een reegeit op nog geen vijf meter afstand wij beide (de geit en ik) hebben elkaar enige minuten staan aankijken waarna zij heel rustig verder ging. Hoe bijzondere is het als wild geen dreiging ervaart van jouw aanwezigheid.

En toen, ineens iets heel kleins een boskikkertje. Kortom weer zo'n dag voor in het boekje. Ook de honden hadden er duidelijk zin in. Op naar de volgende sessie.

Jagerslatijn of ........

In Zwitserland heeft een Bayerische-gebirgsschweisshund het leven van zijn baas gered toen bij een nazoek het aangereden varken ( een keiler van boven de 100 kilo ) eerst de hond aanviel en daarna de jager.

De hond viel daarna weer de keiler aan zodat de zwaar gewonde jager zelf hulp kon zoeken door zich naar de in de buurt zijnde weg te slepen.
(Bron JJ)