Staande hond op het zweetspoor.

Donderdagavond kwam Tine ziek vanuit haar werk. Een van de slachtoffers van de griepepidemie. Het is toch wel opvallend wat er dan allemaal op je afkomt om het huishouden gladjes te laten verlopen. Maar gelukkig draai ik mijn hand er niet voor om. Vanmorgen een licht ontbijt voor haar gemaakt, wat goed smaakte. Gelukkig, een teken dat het al iets beter gaat. Het gevolg was wel dat ik, op de traininglocatie aangekomen, het nodigde miste. Ik was mijn laarzen, hondenriem (altijd wel een extra in de auto liggen) portemonnee met rijbewijs vergeten. Geen optimale start dus.

Een aantal van u weten dat ik naast de jacht, het werken met de hond nog een passie heb. Ik zing. Uiteraard is het dan fijn om in de auto te luisteren naar muziek die zijn raakvlakken heeft met de jacht. Frans Schubert was een dergelijk componist die veel jacht en natuur getrouwe composities heeft geschreven veelal gebruikmakend van de Hoorn. Onderweg luisterend en meezingend met het: Nachtgezang in Walde keek ik om mij heen. Op de besneeuwde weilanden van de Amerongerwetering wemelde het van de ganzen. Bijna niet te tellen, een machtig gezicht. “die vöglein sie glauben die nacht sei ent-flohn, die wandernden rehe verlieren sich zag, sie wähnen, es gehe schon bald an den tag. Natuurlijk op dat moment met enig crecendo gezongen is voor mij genieten. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat ook Murdock, die vol aandacht naar al die ganzen keek zich aan het opwarmen was.

Omdat Erick Jan in Duitsland was, werden wij opgewacht door Gert. Hij bracht ons met een omweg, om ons vast warm te laten lopen, naar het eerste spoor. Dat Gert de nodige verrassingen had ingebouwd bleek al snel. Op de aanschotplaats veel zweet en als extra handicap dat het aangeschoten stuk afgesprongen was naar rechts en meteen het pad terug was overgestoken. Voor al de sporen gold dat in het begin redelijk veel zweet was gebuikt en later met grote afstanden weinig. Ook kregen wij de vraag mee om te vertellen wat wij onderweg zagen. Geen gemakkelijke opgave als je constant met je hond bezig bent. Ook werd door ons opgemerkt dat het toch wel moeilijk was om in de sneeuw te zien of het nu druppels zweet was of iets anders. De verkleuring in de sneeuw was minimaal. Als je achter een geleider aanliep had je meer tijd om op details te letten. Het zweetspoor was namelijk donderdagmiddag al uitgelegd. Gert had werkelijk gezorgd dat voor al de geleiders er weer leermomenten waren. Murdock was de enige staande hond in ons groepje wat gedurende zijn loop ook duidelijk werd. In een redelijk dicht vak liep Murdock, links van mij om een hoop takken en gevallen bomen, heen. Ik kon hem op dat moment niet zien. Plotseling riep Gert: “Hond staat”. En ja hoor Murdock stond zo vast als een huis. Zou het een van de vele houtsnippen zijn die we onderweg zagen? Kijkend zag ik snijhaar liggen. Murdock beloont en hem weer meegenomen naar het spoor. Uiteraard aan de anderen doorgegeven wat ik gezien had. In een redelijk hol bos aangekomen, waar weinig zweet lag was het mooi om te zien dat een staande hond, al revierend het spoor volgt. Aangekomen bij het stuk klonk het Horrido en Halali in mijn oren.

Natuurlijk zijn wij terug gegaan naar de plek waar Murdock zo vast voorstond. Op de grond werd snij haar aangetroffen en onder aan omgevallen boom een “pijp”. Zo te zien niet van een vos. Ons vermoeden is dat het waarschijnlijk een marter daar zijn thuisbasis heeft. Gert herinnerde zich dat vanmorgen een brak eveneens om de takken is gelopen maar dat deze weer terug kwam op het spoor. Kennelijk heeft die dus ook iets in de neus gehad. Natuurlijk een mooie ervaring om op een dergelijke dag mee te maken. Op de terugweg luisterend naar de CD met het Jägerlied:  wasgleicht wohl auf erden der jägervergnugen uit de opera: Der Freishűtz genieten van de vele ganzen die nu in het zonnetje aan het foerageren waren. Thuis de poten van Murdock nagekeken en voor de zekerheid maar ingesmeerd. Wij kijken terug op een mooie en leerzame ochtend in het veld.