zondag 14 november 2010

Er zijn van die dagen.

Vrijdagmorgen ging het helemaal mis. Bij het ontbijt gooide ik in plaats van de muesli, koffiebonen in mijn yoghurt. Vervolgens drukte ik in plaats van het knopje van de espresso machine de magnetron aan.

Die dag werd ik geplaagd door hoofdpijn en het leek wel of ik lood in mijn benen had. Mijn wekelijkse zangmiddag liep ook niet lekker waarna ik halverwege weg ben gegaan. Zelfs onze traditionele dansavond heb ik verstek moeten laten gaan. Afijn vroeg naar bed met een paar paracetamol.

Vanmorgen ging het wat beter. Ik wilde mezelf en Murdock ons derde zweetspoor niet laten missen.

Aangekomen kwamen Erick Jan samen met Cor, Roeland en Peter het bos uitzetten. Inmiddels waren Alex en Coby ook al van de partij. Daarna gevraagd, zei Peter:"We hebben onze eerste zweetspoor gelopen zonder lintjes of andere verwijzingen. Het was pittig".

Zowel Cor als Roeland beaamden hetgeen Peter vertelde. Gelaten heb ik alles over mij heen laten gaan.

Het was druk in het bos met mountainbikes. Je hebt onder deze categorie bikers een aantal die denken dat het bos voor hun alleen is en menen dit op een ongezellige toon te moeten melden. Gelukkig heb je er ook die bedanken als je aan de kant gaat en vrolijk groeten.

Ook waren er ruiters te paard en aangespannen. Zelfs Sinterklaas en zijn Pieterknecht te paard waren in het bos aanwezig.

Zowel de lopen van Alex en Coby nu eens vanaf het pad gevolgd in plaats met Murdock er achteraan te lopen. Mooi om te zien wanneer een hond duidelijk met het spoor bezig was. Ook is goed te volgen hoe de geleider samenwerkt met zijn hond en is het goed te zien hoe een labrador en een teckel werken.

Daarbij dat Daantje pas twee jaar oud is. Ik was wel blij dat zij voor mij waren. Het viel mij op dat Murdock bij de inzetten duidelijk met zijn neus in de lucht liet merken: "baas let op daar gaat het gebeuren".


Uiteindelijk mocht ik Murdock klaar maken. Wat mij meteen opviel was dat hij heel rustig bleef zitten terwijl ik hem de halsband omdeed. Kennelijk had hij al in de gaten wat er ging gebeuren. Wij kregen dezelfde korte inleiding als onze voorgangers. Erick Jan zei: "daar bij die boom is een hert geschoten. Niet gezien is of hij gevallen is en in welke richting hij weggegaan is. Je hebt onderweg geen hulp van lintjes etc. Zoek het maar uit.

Terwijl ik de vermoedelijke aanschotplaats inspecteerde kwam er weer een colonne mountainbikes langs racen. Nadat ik had uitgelegd wat ik gezien had en dat ik vermoedde dat het geschoten stuk volgens mij rechtdoor was gelopen werd fijntjes opgemerkt: Ik zou me maar concentreren op links.

Met M. bij de aanschotplaats zag ik duidelijk dat hij lucht nam. Vervolgens liep hij een drietal meters vooruit en maakte hierna een haak naar links. Wat mij opviel was dat hij deze keer duidelijk zijn neus vlak boven de grond hield. Het onbesuisde wat hij wel eens meer had laten zien had plaats gemaakt voor concentratie. Ik genoot om te zien dat hij daadwerkelijk op spoor was. Na enige tijd zag ik een lintje in een boom hangen
hetgeen kennelijk van een eerder spoor was geweest. Hierna zag ik dat Murdock duidelijk van het spoor afwas. Hij was als het ware vrij verloren aan het zoeken.

Ik heb hem toen bij mij geroepen en hem even laten zitten en de tijd genomen om de lijn terug te halen en na te denken. Vervolgens ben ik met Murdock in de richting gelopen van het vergeten lintje. Daar was toch ongeveer de plek dat ik zeker gezien had dat hij op spoor was. En ja dan ga je. Markeren in een dicht bos is toch wel anders dan in het open veld. Vertwijfeld keek ik om mij heen. Ik die altijd zeg: "zet mij maar ergens
neer in het bos en ik kom er altijd uit al is het in het donker."

Kennelijk had Erick Jan mijn blik ook gezien want ik hoorde hem roepen. Later bleek dat hij nog geen tien meter van ons afstond en alles kon zien. Na het spoor weer opgepakt te hebben ging Murdock rustig en geconcentreerd verder.

Gekomen bij een bospad ging het weer mis. Een aantal ruiters kwamen eraan. Een amazone vroeg mij om de lijn in te halen die over het pad lag en om mijn hond vast te houden. Afleiding genoeg dus. Gevolg: Wij beiden waren het spoor bijster. Nadat Erick Jan ons de richting had gewezen daar naartoe gelopen.Maar ja dan al die verse paardenvijgen op het pad. Het laatste stukje ging Murdock als een speer. Bij het stuk vooral de rust en tijd genomen om hem te belonen. Ik kan niet anders concluderen dat wij een fijne loop hadden. Anders dan de eerste twee keren waarbij de adrenaline meespeelde alsmede mijn omgang met de lange lijn had ik vandaag het gevoel samen met mijn hond gewerkt te hebben.


De cadeautjes voor de 5e heeft opa besproken.

Omdat ik de rust nam kon ik op mijn hond letten en zag ik waar hij mee bezig was. Dit werd door de anderen ook erkend. Al de combinaties waren het er over eens dat het wel eens goed is om zo maar aan je lot overgelaten te worden. Je moet dan wel gaan vertrouwen op je hond.

Na afloop nog een kop koffie gedaan. Tijdens het wegrijden reed ik met het achterlicht van mijn auto tegen een boom. Gevolg: maandag een nieuwe achterlichtunit bestellen bij de garage.

Vanmiddag mocht ik onze 1 1/2 week oude kleindochter Emma de fles geven. Haar uiteraard verteld wat Opa vanmiddag in het bos met Murdock had gedaan.
Over het kapotte achterlicht van de auto heb ik maar niet verteld.

Hans


2 opmerkingen:

  1. Leuk verhaal Hans. Het geeft goed weer hoe was afgelopen zaterdag. Weer heerlijk in het 'zweet gewerkt' met de honden!

    Groetjes,

    Coby

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik vind vooral die piet en sint te paard geestig, ik kom ze in het bos nooit tegen in ieder geval. Heb genoten van dit verhaal Hans.

    Groeten Annemiek

    BeantwoordenVerwijderen

Bedankt voor uw reactie deze wordt bijzonder gewaardeerd!