Mijmeringen

Gisteren, 01 oktober, een schitterende najaarsdag.

Met Murdock even het jachtveld in geweest, een tweetal duiven en een kraai was het tableau. De kraai achter gelaten bij de fruitteler die hem dankbaar accepteerde. De kraaienoverlast van kapot gepikte appels en peren in de boomgaard was dit jaar, mede dankzij onze inbreng, tot een minimum gereduceerd.

In de avond belde Peter. Hij had gelezen dat ik morgen met Murdock kwam trainen en wees mij er nog fijntjes op dat de training om 08.30 uur begon en hij hoopte dat ik niet wederom een uur te vroeg zou zijn.

's Avonds te regenen en in de nacht kwam het met “bakken” uit de hemel. Dat belooft wat voor morgen. Op weg naar de training was het droog. In het mooie kromme rijngebied stond een ree, even gestopt om van dit moment te genieten. Uit de luidspreker van mijn auto klonk op dat moment het Frieden van G. Fischer gezongen door ons jubilerende mannenkoor. Een fijn begin van deze zaterdag.

Op de trainingsplek aangekomen was ik toch weer de eerste. Maar, al snel zag ik een aantal auto’s aankomen en toen ik Erick Jan vergezeld van Gert, Peter met Raya en Cor met Dobbe zag schoot het mij door 't hoofd dat ik vandaag met een paar profs het veld inging. Een Vlaamse gaai schreeuwde toen hij de indringers in zijn stuk bos aan zag komen.

Murdock mocht als eerste starten. Er werd mij verteld dat één van de toezichthouders gezien had dat er met een klein kaliber (.22) buks op een ree was geschoten. De overlopen stropers waren weggevlucht. Weinig aanknopingspunten dus. Op de vermoedelijke aanschot plaats zag ik op een paar varens zweet liggen. Later bleek dit gewoon het bruin worden van de varens. Het had toch de hele nacht geregend, hoe kon ik dan zweet vinden? Afijn wat ik dus niet zag werd door Murdock feilloos geroken en hij vertrok snel. In tegenstelling tot de vorige keer ging de handeling van de lange lijn mij goed af en ik kon beter dan voorheen op mijn hond letten. Gekomen bij een dicht stuk met bramenstruiken wilde Murdock linksaf en er doorheen. Ik haalde hem terug, omdat ik dacht dat er toch nooit dwars door de bramenstruiken een zweetspoor kon liggen. Op dat moment zei Erick Jan: “Hans laat de lijn maar los en zoek zelf je weg”. Dit derhalve maar gedaan. Gevolg? Murdock dwars door de bramenstruiken en de baas eromheen. Zo zie je maar vetrouw altijd op je hond.

Uiteindelijk, na een gemiste haak, hetgeen weer goed gemaakt werd door hem, door de verwaaiing op te pakken, bij het stuk gekomen. Zo zie je dat een Duitse staande hond toch weer een andere zoekwijze heeft dan andere laag benige zweethonden. Murdock bij het stuk geknuffeld en beloond. Terug bij de andere geleiders mijn eigen ervaringen en die van hen besproken. Geloof mij, ik werd gelukkig niet gespaard Weer een hoop aanknopingspunten om met mijn hond verder te kunnen. Eén wil ik u niet onthouden namelijk: “Hans je gaat zeker zo meteen naar een begrafenis”. Verbaasd keek ik op en bemerkte dat ik de breuk aan de verkeerde zijde op mijn hoed had geplaatst.

Dobbe (een teckel van 2 jaar) had in het begin last van muizen tussen de takken. Maar, toen hij eenmaal op het spoor was ging hij als een haas over het spoor. Mooi te zien hoe een teckel echt met zijn neus aan de grond werkt. Ter hoogte van het stuk probeerde Erick Jan de geleider Cor uit zijn concentratie te halen door op te merken dat hij wellicht niet goed zat. Cor liet zich niet van de wijs brengen en vertrouwde op Dobbe hetgeen ook maar goed was.

Raya van Peter nam het spoor goed op maar bij de eerste haak ging hij rechtdoor. Peter bemerkte dit en nam rustig de tijd om Raya weer terug te brengen bij het begin. Vanaf dat moment ging het goed. Prachtig om te zien hoe de hond met verschillende soorten van ondergrond ( nat en takken tot een droge zanderige ondergrond tussen de hoge dennen) het spoor uitwerkte.

Voldaan terug gewandeld naar de ontmoetingsplaats waar ook de andere geleiders reeds aanwezig waren. Op de terugweg luisterend naar onze CD van Der Lindenbaum van Frans Shubert en conquest of paradise van Vangelis besefte ik dat wij toch bevoorrecht zijn om zo een weekend te mogen beginnen.

Waidmansdank, Hans