maandag 28 februari 2011

Rust !!!!

Onze voorlaatste loop verliep niet geheel zonder de nodige problemen. Het begon al toen Erick Jan zijn nieuw (in Duitsland) gekochte signaalhoorn in de vorm van een kleine jachthoorn in het bos was verloren. Gelukkig bleek dat Cor een scherpe blik had. De vondst leverde hem in ieder geval een fles geestrijk vocht op.
Cor startte als eerste en spoedig sprong er een reegeit af die over het nog te lopen zweetspoor wisselde. Een prachtig gezicht dat echter in de andere lopen wel voor de nodige afleiding voor de honden zorgde. Toen ik met Murdock de tweede loop kreeg ging er van alles mis. Ik was niet geconcentreerd op Murdock en kon hem niet lezen, het handelen van de lijn ging belabberd, wat zich uitte in het constant vastzitten in de takken.

Toen wij, via de signaalhoorn op het bospad kwamen was de eerste opmerking van Erick Jan: "Hans neem rust want je staat gewoon te stomen". Uiteraard dit beloofd, echter de praktijk werd toch anders.

Uiteindelijk toch bij het stuk gekomen. Dit was de enigste zekerheid voor mij in de hele loop. Daarom ruimschoots de tijd genomen om Murdock te knuffelen en te belonen. Het commentaar van Roeland over onze loop was duidelijk: Je was enorm opgefokt. Tijdens de thuisreis heb ik zelfs overwogen om twee weken met Murdock in retraite te gaan. Maar voor mij was het duidelijk ik moest de schuld vooral bij mijzelf zoeken. Ik kan u verzekeren dat ik meerdere malen aan deze loop heb lopen denken en tot de conclusie kwam dat ik de hand in eigen boezem moest steken.


Vanmorgen (zaterdag 26-2) was de laatste loop van het seizoen voor ons aangebroken. Gert kwam aanrijden samen met Aleida met haar teckel Cato. Erick Jan was, ten gevolge een tennispartij, geblesseerd. Aleida mocht met Cato een kennismaking snuffel loop meemaken. Hierna verschenen Roos met haar man en een tweetal Beierse zweethonden. Ook Roos met haar hond Franz ( volgens mij met een z ten slotte is de hond van Duitse afkomst) mocht een keer kennis komen maken.

Gert vertelde dat hij van Erick Jan de opdracht had gekregen om bij mij het zweet in de bilnaad te bezorgen. Hij had een zwaar spoor uitgelegd met de nodige haken en er hing slechts een lintje om mij duidelijk te maken dat ik goed op het spoor was. Voorwaar als dat geen stressfactoren zijn aan het begin van onze loop.

Gelukkig hadden mijn overdenkingen na de vorige loop de overhand en bewaarde ik mijn rust. Gevolg: Ik lette op Murdock, beloonde hem als ik zag dat hij daadwerkelijk op het spoor zat. Liet hem de rust als hij afgeleid was.( er waren genoeg legers en krab plekkken aanwezig om hem af te leiden) Kortom we waren weer samen aan het werk. Natuurlijk miste hij wel eens een haak maar met de aanwijzingen van Gert pikte hij het spoor snel weer op. En het beloofde zweet in de bilnaad? Ik kan u verzekeren dat de hoge waterstand in de Rijn er niets bij was. Maar met een fijn gevoel samen met Murdock genoten bij het stuk. Dit was trouwens slim door Gert in een diepe kuil gelegd. Een mooie afsluiting van ons eerste seizoen.

Na de nadrift op 2 april zijn wij volgend jaar weer present.

De loop van Roos met Franz heb ik niet mee kunnen maken. Bij haar start bemerkte ik dat de halsband kennelijk door mij was verloren. Bleek dat deze bij het eindpunt lag. Van daaruit wel zicht gehad op het laatste stukje van haar loop. Gewapend met de aanwijzingen van Gert gaf zij aan dat dit toch iets anders was als de “bloedspoortjes” die zij met Franz al had gelopen. Haar gezicht sprak boekdelen over deze ochtend.

Aleida en Cato was een lust om te zien. Cato ging, als zij op het spoor was, al een trein. Gert zou Gert niet zijn als hij toch nog wat aanwijzingen had. Op de terugweg werd steeds duidelijker dat beide snuffel begeleiders een schitterende ochtend hadden gehad die duidelijk naar meer smaakte. Een special woord van dank aan Erick Jan en Gert die toch elke keer maar weer het spoor uitleggen.

Hans en Murdock.

vrijdag 25 februari 2011

Voor wie interesse heeft?

Zojuist heb ik het bericht gekregen dat de moeder van onze Kees, Canei,  in Mei weer een nestje zal krijgen.
  
Kees.
Mocht er interesse zijn meld je dan via de mail dan zorg ik dat je mail op de juiste plek komt. Over het transport van Frankrijk naar Nederland hoef je, je geen zorgen te maken dat is bijvoorbaat al geregeld.

Canei, drachtig van o.a. Kees.

Deze honden komen uit Frankrijk, departement Centre, ze komen bij onze vriend Philippe vandaan, en jager in hart en nieren en zo fokt hij zijn honden ook. Hij selecteert op gezondheid en niet op show eigenschappen. Wat dus bij hem telt is kracht en jacht passie. Daar worden ze gebruikt op de Dassen, vossen en wilde zwijnen. Kortom echte mannetjes putters. Het zijn lieve aanhankelijke maar zeker ook zelfstandige honden die tot zover bekend zeer goed zijn met kinderen. Lijkt het je wat meld je dan.
Het eerste nest.

donderdag 24 februari 2011

Zweetbelevenis 19 februari

Zaterdag 19 februari 2011……, een dag die ik, (en met mij de anderen ook, denk ik) niet snel zal vergeten.

Vrijdagavond alle spullen klaargezet, zoals de tas met de zweetlijn, water, beloning etc voor de hond en natuurlijk mijn camera. Ernst-Daniël (onze standaard ruwhaarteckel) zag de tas en ging er maar vast naast liggen. Zijn staartje vloog er haast af van plezier………..Yes !! Dat wordt weer een fijne dag!

Zaterdagmorgen was het zover.. tas en Daan in de auto en op weg naar Overberg. Aangekomen op de parkeerplaats was Helene er al en de rest volgde al vrij snel. Erick Jan en Gert kwamen als laatste aanscheuren in de gave terreinwagen van EJ. Zij hadden natuurlijk nog het een en ander voor te bereiden voor onze komst. Daar vandaan reden EJ en Gert ons voor door het bos naar de locatie waar de dag zou plaatsvinden. Een prachtige plek midden in het bos..! Traditioneel opende EJ de jachtdag met hoorngeschal. Dat klinkt echt mooi en geeft gelijk al een aparte sfeer aan zo’n dag. We werden daarna welkom geheten door EJ en getrakteerd op koffie/thee met cake. Er werd ons het een en ander verteld over de indeling van de dag en vooral dat het ook echt “zweten” zou worden. We werden in twee groepen gesplitst. De mensen met de Laika’s en de Vizsla en Heidewachtel gingen met EJ de praktijk doen en de mensen met Franse Basset, Jack Russell en twee teckels, waaronder ik dus, mochten met Gert mee.

Gert nam ons mee naar verschillende wondbedden en liet ons eerst verschillende organen zien in zijn geheel. Daarna mochten wij bij de verschillende wondbedden gaan zoeken en goed kijken of wij aanwijzingen konden vinden waar en hoe het ree verwond was. Bij het eerste wondbed zagen we eerst niets. Ja, bergen takjes, blaadjes, dennenappels etc. maar verder……..?? Tot Gert ons erop wees dat we nòg beter moesten kijken en ja, dan vind je een minuscuul iets wat dan een stukje van een orgaan is. Je hebt er een loep bij nodig!!

Maar dat geeft wel aan hóe moeilijk het is om goed te kijken en verwijzingen te vinden.

Bij het tweede wondbed gingen we al veel beter en gedetailleerder kijken……….., maar toch kijk je dan even gek als je bij een volgende plek een zwijnenpoot verstopt ziet liggen! Het was heel erg interessant en leerzaam en het liet ook zien dat zweetwerk niet iets is wat je zomaar even doet, maar dat er wel degelijk heel wat voor komt kijken om een goed zweetwerkteam te worden. Gert heeft ook nog aan de hand van foto’s het een en ander verteld en terwijl we onze hondjes uit lieten ging “de theorie” ook gewoon door. Compliment Gert, voor je duidelijke en rustige uitleg!!! Ondertussen was de andere groep ook weer terug en kwam Helma de lunch brengen. Heerlijk warme soep en overheerlijke broodjes! Dat ging er bij iedereen goed in. Ervaringen werden uitgewisseld en hier en daar wat bijgepraat.


Na de lunch vertrokken wij met onze honden naar de andere locatie waar de sporen uitgezet waren. Wat is het toch een prachtige omgeving! Jammer dat we niet een paar reeën gezien hebben, maar daar was het nog te vroeg voor. Daan mocht als eerste het spoor lopen. Terwijl ik het wondbed inspecteerde zat Daan al helemaal gespannen af te wachten tot hij opgehaald werd. Ik zette hem in het wondbed en voordat ik kon zeggen: ‘”zoek spoor”….., had hij het spoor al en ging als een speer….. Op een gegeven moment dacht ik dat we rechtdoor moesten, maar ik zag de haak niet en Daan wel, dus hij ging goed. Even later kwam hij bij het eindpunt en vond de bok. Wow! Super gedaan Daan. Het moeilijkste vind ik nog dat je èn op je hond moet letten, maar tegelijkertijd ook zoveel mogelijk zien of er aanwijzingen zijn op het spoor, zoals zweet of een haak of verandering in de vegetatie. Pfft, het is echt zweten !! Maar het geeft wel een kick als je er samen komt. En dan krijg je natuurlijk eerst nog te horen

van Gert wat er goed of fout ging….., hartstikke duidelijk en goed, want daar moet je het wel van hebben om het goed te leren. En dan komt het leuke nog dat je een breuk krijgt voor op je hoed (als je die hebt) en anders steek je ‘m bij je hond aan zijn halsband. Gaaf hoor! Na mij was Helene aan de beurt met Raja (teckel). Toen Ria met Ollie(Jack Russell) en als laatste Berry met Olaf (Franse Basset) Alle vier lieten ze goed werk zien. En allemaal vonden ze het geweldig om te doen, zowel baas als hond. Voldaan gingen we terug naar de andere groep en daar wachtte EJ ons op waar we binnen in de jachthut nog gezellig hebben nagepraat en geborreld. EJ blies de jacht uit(af?) en daarna kon iedereen weer zeer voldaan huiswaarts.


Erick Jan en Gert, jullie hebben ons een
onvergetelijke jachtdag bezorgd! Superbedankt hiervoor en niet te vergeten …, jij ook Helma, voor de ontzettend goede verzorging van de catering en de gezelligheid.

Mieke en Ernst-Daniël.



woensdag 9 februari 2011

A star wil be growing praudly present: Jet!

Hallo Erick-Jan

Wat was het gisteren toch weer een leerzame en voldane dag en om dan van alle kanten de complimenten te horen te krijgen van de deelnemers maakt je weer trots. Je weet dan waar je het voor doet, plezier en het overdragen van kennis.

We moeten er  mee doorgaan want als je de reacties hoort  van de deelnemers is er no way back.

Zoals afgesproken ben ik vanmorgen met Jet de lintjes weg wezen halen en  heb haar ook een snuffelstage gegeven lekker rustig en zonder druk.

Ik ben zo trots als een baasje met zeven ......

Ze werkte het spoor uit vanaf de beukenbomen aan de rechterkant. (Dat was dus niet het makkelijkste spoor, EJ)


lastig beginpunt.

Eerst de aanschotplaats laten zien en ruiken. Nadat ze dit zeer aandachtig gedaan had ging ze gelijk de goede kant op en met passie aan het werk. Wat een mooi gezicht en als ze het spoor bijster was dan werd ze wat onrustiger. Vond ze het weer dan werd ze gelijk weer rustig en liep heel rustig het spoor uit.

Man wat was dat een mooi gezicht toen ze het vel gevonden had.




Tada, deze is van mij en zo ...gaan er nog vele volgen!
Natuurlijk beloond en een breuk (dennetak) aangedaan.

Wat heb ik genoten.

Groetjes Gert

dinsdag 8 februari 2011

Heidewachtels

Afgelopen zaterdag was het dan zo ver. Eerder door weersomstandigheden geannuleerd nu met een frisse wind in de bomen en droog een mooie dag voor de boeg. Negen uur stipt stonden de combinaties al klaar op de afgesproken plaats. Aangekomen in het bos na de opening van de dag met hoorn geschal werd tijdens een verse kop koffie verteld wat men kon verwachten. Hierbij werd snel duidelijk gemaakt dat zweetwerk betekent dat je ook echt gaat zweten. De groep gesplitst en dan direct door naar de locaties alwaar he zou gaan gebeuren. Eén groep zou meteen sporen gaan uitwerken en met Heidewachtels vol passie betekent dit stevig doorlopen.

'

Eerst een uitleg en dan meteen aan het werk. Er werd aandachtig geluisterd maar de positieve spanning was voelbaar. sommige honden nog onwennig maar na de eerst meters hadden ze al snel in de gaten dat het leuk zou gaan worden. Tja, en dan wordt het al snel DOORLOPEN.


Wat gaat zo'n hond toch snel maar gelukkig hoeven we niet steeds weer door de dekking. Al hoewel enkele hu n best deden om hun hond duidelijk te maken dat onder takken doorlopen eigenlijk niet de bedoeling was. Om daarna dan te horen dat\, dat nu juist wel de bedoeling was en de hond het immer beter weet.  Groot is dan ook het plezier als aan het einde blijkt dat er een mooi stuk ligt.


Na afloop van het eerste gedeelte was daar dan een smakelijk veld lunch met hete soep die er goed in ging.
En dit werd dan ook weer gevolgd door een praktische theorie. Even langs de bank met organen en daarna CSI spelen in het veld en dat betekend op je knietjes met je handen voorzichtig takjes en grasjes wegvegen en hopen dat je eruit kunt komen. Altijd weer goed voor humoristische momenten.

En dan uiteindelijk ein Weidmansheil en een dronk om daarna voldaan naar huis weder te keren. Wat zullen de honden lekker geslapen hebben en waarschijnlijk de geleiders ook want uit ervaring weten we dat een dag in het veld rozig en slaperig maakt.