Zweetloos.

Zweet loos en een aangename ontmoeting.

Vorige week een uitgestelde loop gehad met Murdock. De weersomstandigheden waren uitmuntend. Vorst in de nacht en tijdens de loop, op een hert, begon het te dooien. Al het zweet en de geuren kwamen vrij. Deze optimale omstandigheden aan een geurenpallet gaven Murdock een enorme boost. Hij liepgeconcentreerd zijn spoor uit, sloeg geen haak over en kreeg zelfs van Erick Jan vol lof. Het was voor mij ook een enorm plezier om met hem op deze manier te werken. We waren een echt team. Trots dat ik was!. De afgelopen trainingen beginnen zijn vruchten af te werpen.

Met deze gedachten begonnen wij vanmorgen vroeg aan onze laatste loop van dit seizoen. Omdat onze jongste dochterMaaike gisteren ( 01 maart ) uitgerekend was om te gaan bevallen van hun 2e kind, toch wel met enige spanning het veld ingegaan. Maaike zou bevallen in het ziekenhuis reden waarom opa en oma onze kleindochter Emma zouden opvangen. Tijdens de wandeling naar de aanschotplaats, samen met Job met zijn heidewachtel en Alex  met zijnlabrador werden de nodige kwinkslagen geplaatst. Altijd oppassen want Erick Jan vergeet niets en soms krijg je het zo maar terug op een moment die je niet verwacht. Ik mocht als eerste met Murdock starten. Erick Jan vertelde dat hij bij delaatste loop van dit seizoen extra moeilijkheden had ingebouwd. Welke vertelde hij niet.

Hans & Murdock, top.

Voor ons lag een spoor op een wildzwijn te wachten. Deze waren hier gesignaleerd door Gert, op de foto vast gelegd en gisteren, tijdens een drijfjacht was er een geschoten. Bij het lintje had het geweer gestaan. Succes. En daar ga je dan. De val plek was snel gevonden. Andere wetenswaardigheden zoals wit snij haar, orgaanweefsel leerde dat het vermoedelijk een buikschot was geweest. Zou dit dan de moeilijkheid factor zijn waarover Erick Jan vertelde? Het bleek dus niet zo te zijn.

Murdock trok telkens naar het stukje orgaan weefsel maar startte hierna toch snel op het spoor. Wat mij meteen opviel was dat hij niet consequent het spoor uitwerkte maar telkens rechts en links van het spoor begon te werken. Hij ging dus revierend over het spoor. Koppel dit aan een bos met veel bomen dicht tegen elkaar, een geleider met een te lange lijn dan heeft u het plaatje compleet. Gevolg? Vastzittende lijn rond bomen, om benen van de geleider, niet voldoende op Murdock kunnen letten. De irritatie was compleet. Gelukkig had ik dit snel door. Murdock terug gehaald en even rust genomen. Afstand tussen ons verkleind en daar gingen we weer. Wat mij opviel was dat Murdock soms het spoor echt vast volgde en ook veelvuldig revierde. Later werd uitgelegd dat dit met de grondgesteldheid te maken had, vochtig of droog. Bij het stuk gekomen samen hiervan genoten. Toch een machtig mooi gegeven dat je samen weer de klus geklaard hebt.

Na het uitreiken van de breuk de complimenten gekregen. Want wat bleek. Het was een spoor ZONDER ZWEET. Alleen bij de val plek was wat zweet maar op het verdere spoor GEEN DRUPPEL. Het spoor bestond alleen uit varkenspootjes. Dit verklaarde waarom Murdock als staande hond aan het revieren was geslagen. Telkens moest hij vaststellen of hij nog juist bezig was. Zowaar voor de hond als de geleider een zware proef. Ondanks dat het spoor zweet loos was wilde dat niet zeggen dat de geleider na afloop zonderzweet er vanaf gekomen was. Een schitterende afsluiting van onze laatste loop van dit seizoen.

 

Alex mocht met zijn labrador als 2e starten. Wat opviel was dat de hond zeer rustig alle tijd nam om het spoor uit te werken. Dit in tegenstelling tot anders zoals Alex vertelde. Ook bij de labrador het beeld dat hij telkens, al revierend, telkens weer op de varkenspootjes terug kwam. Bij het oversteken van het laatste pad voor het stuk kwam er een terreinwagen aanrijden. Terwijl Alex doorliep hielden wij even halt. Wat bleek. Uit de terreinwagen van het Staatsbosbeheer stapte onze “jachtheer”Jan de Groot. Lachend zei hij: “ik herkende die hond ( Murdock) dus ik dacht dan is zijn geleider niet ver weg”. Na een aangenaam gesprek en de belofte om tijdens de nadrift op 30 maart verder, onder het genot van een versnapering, te praten hebben wij afscheid van elkaar genomen.


BGS Bruno die na mooi werk ff mocht stoeien
 

Voor Job met zijn heidewachtel was het laatste spoor van deze training. Fantastisch te zien hoe een jonge hond van net 9 maanden zich vastbond op het spoor. Ook zij had af en toe moeite om de varkenspootjes te volgen maar toen Job vroeg: “ alleen verwond “ leek het alsof zij dat begreep en kwam zo weer op het spoor uit. Job vertelde later dat hij dit gegeven ook zo mooi vond. Het was werkelijk een lust om deze gepassioneerde hond aan het werk te zien. Dat belooft wat voor de toekomst. Kortom vanmorgen weer puik hondenwerk gezien.
 

Ik hoop u allen weer te ontmoeten tijdens de nadrift waarvan Erick Jan vertelde weer een hoop verrassingen in petto te hebben. Wij hebben er in ieder geval zin in.

Hans en Murdock.