Zaterdag 13.09.2014
een dag voordat Karl, Mozart en Moritz 8 maanden oud worden. Plaats: een bos waar gedurende de laatste weken bosarbeiders hun werk deden. Het decor? Omgezaagde bomen, takken op en over elkaar heen, kuilen, stronken en gaten aan het oog onttrekkend. Kortom geen geplaveid geheel. Geurend nog naar vers gezaagd hout.
Het weer: zonnig met een temperatuur van ongeveer 20 graden. Een ideale situatie om te zweten. Het zweetspoor: ongeveer 350 meter lang, 24 uur oud
Zwijnenspoor gemaakt met de Fahrten schuhe, snijhaar zonder een druppel bloed. Als u hierbij het boven omschreven decor voor ogen houdt voorwaar dus geen sinecure voor een drietal jonge Beiers van 8 maanden en een van 22 weken. Daarbij komt dan nog dat het voor hen het eerste officiële zweetspoor is.
Zwijnenspoor gemaakt met de Fahrten schuhe, snijhaar zonder een druppel bloed. Als u hierbij het boven omschreven decor voor ogen houdt voorwaar dus geen sinecure voor een drietal jonge Beiers van 8 maanden en een van 22 weken. Daarbij komt dan nog dat het voor hen het eerste officiële zweetspoor is.Wandelend naar het eerste spoor hadden de vier Beiers het naar hun zin. Spelend liepen zij voor ons uit totdat er halt gehouden werd en een ieder aan gelijnd werd. Hans maak jij Mozart maar klaar, voor jullie de eerste loop. Ik keek op en realiseerde mij plotseling waar wij waren. Ons spoor begon ongeveer 15 meter vanaf een dennenboom waar ik, de ochtend van de crematie van John de Jong nog breuken had afgeknipt. Deze breuken werden door de aanwezige zweetwerkers en blazers na de uitvaart ceremonie op zijn kist neergelegd. Dan komen de gedachten naar boven die ik met de aanwezige zweetwerkers mocht delen.
Over wie en wat John voor een man was, jager, natuur – en hondenmens, humorist met twinkelende ogen en realist die mensen wist te inspireren en te binden. Ik dacht aan gebeurtenissen die hij met ons en De Zweethond deelde. Zoals hij op zijn ziekbed zei: Ik heb als jager over de dood kunnen beslissen, nu is het mijn beurt, Ik heb geen spijt van mijn leven en zou het zo weer overdoen.John die mij het gunde om, voordat ik besloot om ook een Beier te gaan aanschaffen, mij in de gelegenheid stelde om met zijn Beier, Kyra een tweetal sporen te lopen.
Ook haalde ik een ander persoon aan namelijk Arnold van de Wal, eveneens jager, natuurmens, filosoof en schrijvend onder het naam Cartouche in het blad De Nederlandse Jager. Arnold woonde midden in het bos samen met zijn honden. Arnold schreef ooit eens: Heer geve dat ik jagen mag, al is het tot de laatste dag. En als ik ooit mijn ogen sluit, O Heer, leg mij dan in uw eeuwige jachtvelden neer. Ik weet zeker dat John en Arnold vanuit de eeuwige jachtvelden op dat moment omlaag keken. Ik keek omhoog en dacht dat ik de twinkeling in de ogen van John zag en Arnold? Diep peizend rokend aan zijn pijp keek hij naar beneden. Het was als of zij zeiden: Het komt goed jongen, heb vertrouwen in je hond en in jezelf. Langzaam liep ik naar de aanschotsplaats wetend dat niet alleen John en Arnold maar andere dierbaren van boven met hun meekeken.
Op de plek waar het wilde zwijn geschoten was zag ik nogal wat pootafdrukken evenals een stukje huid. Mozart ook, want voor ik het wist had hij het al opgegeten. Voorzichtig nam hij het spoor op met de neus strak aan de grond. Langzaam en rustig ging hij vooruit. Af en toe uit zijn concentratie gehaald worden door takken die braken, het vast komen te zitten van de lijn. Maar telkens weer die neus naar de grond. Duidelijk waar te nemen was toen hij zijn eerste haak tegenkwam. Resoluut nam hij deze. Dan merk je dat het nog een jonge hond is. Even is hij zijn concentratie kwijt, kijkt om zich heen. Ziet mij en de andere zweethonden die ons volgen. Vraagt als het ware aan mij: help mij eens even. En ik? Ik zeg niets en wacht totdat hij al cirkelend weer het spoor oppakt en verder gaat. Rustig en beheerst. Hem belonend dat wij goed zitten En dan weer zo’n moment van verliezen van concentratie. Even rust genomen en weer verder. Luid hoor ik zijn neus “pompen” en zie dat hij vast op het spoor zit. Ook was goed waarneembaar dat hij verwijsplekken aannam, even van het spoor af en daarna weer hierop terug komend.
Euforie als hij, een pad kruisend, sneller gaat lopen. Voor dat ik het weet zijn wij bij het stuk aangekomen. Ik laat hem even de tijd om aan het stuk te ruiken. Daarna vieren wij samen dat hij het gehaald hebben. Naar boven kijkend zag ik wederom een twinkeling is een paar ogen: Zie je wel, het komt goed. Toen wij terug kwamen was mijn eerste reactie: een super ervaring! Natuurlijk heel iets anders dan met mijn Duitse Staande Korthaar Murdock. ( let wel ik doe Murdock hiermee niets te kort maar het was een heel andere hond) Na het aannemen van de breuk kreeg ik toch nog enkele leermomenten mee. Een van deze was: laat je lijn los anders ga je wellicht sturen. Mozart weet het wel zo jong als hij is.
Hierna was het de beurt van Peter met Wodan. Een Beier van 22 weken oud die al een bloedspoor had gelopen en daarbij een Hinde vond. Maar dan is zo’n spoor met alleen maar “pootjes” en snijhaar toch wel iets anders. Snel had deze kleine dondersteen door waar het om ging. Niet geheel vlekkeloos maar een belofte voor de toekomst. En Peter? Die heeft eindelijk geleerd wat zweten is.
Moritz begon weifelend. Maar gaande de loop kreeg hij door waar het om ging. Cor, die zijn teckel gewend was moest ook wennen. Ook Moritz had momenten waarop hij zijn concentratie even kwijt was. Gezien de moeilijkheid van het terrein, de warmte ( Cor en Moritz liepen toch ver in de middag) geeft ook deze combinatie vertrouwen voor de toekomst.
En last but not least Karl. Nam het spoor goed op. Wat opviel was dat Erick Jan de lijn niet vasthield maar gewoon liet slepen. Een haak werd subliem genomen. Toen kwam er een obstakel. Een omgezaagde boom van een niet al te kleine doorsnede versperde het spoor. Maar Erick Jan had over en op de boom snijhaar neergelegd. Ja, een varken kan ook over die boom springen. Gevolg? Samen erover heen!
Toen wij thuis kwamen waren onze kleindochters Emma en Lieke al aanwezig. Zij mochten omdat hun ouders een “fout” feest hadden bij Opa en Oma logeren. Een mooi moment was, toen Mozart zijn etensbak kreeg, Emma net als Opa brokjes uit zijn bak haalde en die aan hem gaf. Geen gegrom of gesnauw maar dankbaar naar haar kijkend voor het eten. Lieke stond hem over zijn kop te aaien. En ja dan wordt je wel even stil. Ik weet het zeker, wij samen gaan mooie dingen beleven.
