Déjà Vu

Deze ochtend de zon is net op gekomen en er is een serene rust in het veld. Na een kort gesprek met de baronnes die de hond uit liet het veld in om voor morgen eea te preparen. Mijmerend wie welk spoor mag lopen om het zo ook geheel af te stemmen op de combinaties, loop ik letterlijk tegen een ree-geit.

Wij beide staan stokstijf in afwachting wat er gaat gebeuren. Wel eigenlijk niets. De geit kijkt mij aan en nog eens en nog eens en loopt dan een 10 meter van me weg en knabbelt wat blaadjes van een boompje. Maar dan tot mijn verbazing komt ze weer terug als of ze mijn geur komt opnemen. Dat ik iets beweeg maakt kennelijk niets uit en rustig gaat ze weer verder met eten. Dit is bijzonder. Als er dan het geluid van een rammelende honden riem tot haar komt kijkt ze verschrikt op en zoekt de bron. Het is een wandelaar. Als de hond tot 40 meter genaderd is vind ze het genoeg en springt er snel vandoor.

Dit was een bijzonder moment wij keken elkaar aan alsof er een herkenning was. Niets van stress maar totale ontspanning. Hieruit blijkt maar weer hoe groot het aanpassing vermogen van het ree is, maar ook dat als je, je normaal gedraagt, je geen verstoorder bent of hoeft te zijn.

Ben benieuwd naar ons volgende déjà vu.