dinsdag 14 oktober 2014

Nat, natter, natst

Na de start van de Beierse Bende kwamen zij vanmiddag wederom bij elkaar voor hun 2e zweet sessie. Het was puur genieten om deze bende te zien ravotten en rennen op weg naar de verschillende zweetsporen. Erick Jan had de sporen zo gelegd dat elke hond een maagdelijk spoor kreeg toegewezen.

 Deze keer was het een spoor met de pootjes van hert en snij haar. Geen bloed. Aangekomen bij het eerste zweetspoor begon het zachtjes te miezeren. Erick Jan startte met Karl als eerste. Hij legde uit dat, bij een boom in T vorm, die duidelijk te zien was in de kaalslag de eerste haak naar rechts liep. Karl pakte het spoor rustig op. Aangekomen bij de haak was duidelijk te zien dat hij deze zonder enig probleem nam. Gekomen bij een wissel volgde hij de warme voet even om tot de conclusie te komen dat dit toch niet goed was. Erick Jan, die geduldig op hem stond te wachten beloonde hem toen hij het spoor wederom oppakte. Op ongeveer 100 meter voor het stuk maakte hij de halsband van Karl los en liet hem gaan. Karl nam meteen, met enige verhoogde snelheid, het spoor weer op. Erick Jan volgde en bleef op ongeveer 30 meter voor het stuk staan wachten. Duidelijk was te zien dat Karl het stuk gevonden had, enige tijd er om heen liep, om vervolgens terug naar Erick Jan te komen. Samen liepen zij toen naar het stuk.
Mooi om te zien dat de hond de geleider op komt halen om hem bij het stuk te brengen. Zweethondengeleiders noemen dit Tot Verweisen.

Lopend naar het 2e spoor was het miezeren overgegaan in een gestaag regenen. Ik kreeg te horen dat Mozart als volgende mocht gaan starten. Aan Erick Jan vroeg ik om mij te waarschuwen als wij het stuk tot op 100 meter genaderd waren met als doel om te zien of Mozart ook wilde Tot Verweisen.  Mozart pakte het spoor meteen op. Rustig en geconcentreerd volgde hij het spoor. De eerste haak nam hij zonder problemen om na enige meters van het spoor af te gaan. Dit werd mij duidelijk omdat hij met opgeheven kop versnelde. Verbaasd bleef ik staan kijken. En ja hoor daar kwam de aap uit de mouw. Na enig ronddraaien ging hij zitten en kwam er een ontlading. Spanning? Na even omgekeken te hebben wat hij daar had neergelegd, was het spoor toch wel weer interessant en vervolgde hij zijn weg. Omdat hij zo rustig werkt geeft het mij de gelegenheid om naast mijn hond het spoor te lezen en de volgers opmerkzaam te maken op snijhaar, duidelijk waarneembaar spoor in hoog gras of platgetrapte varens, prenten etc. Wellicht kwam het door de regen of aan mijn persoontje maar Mozart gaf, volgens mij, minder verwijspunten aan als tijdens zijn vorige loop. Maar wat wil je het is toch nog een jonge hond. Erick Jan maakte mij erop attent dat bij het volgende pad ik Mozart alleen mocht laten gaan. En toen maakte ik een foutje. Gekomen bij het pad riep ik hem terug en maakte de lijn van zijn halsband los. Verbaasd stond hij mij aan te kijken. Hij begreep even niet wat er ging gebeuren. Na enige aansporing kwam hij wel weer snel op het spoor. Beter was geweest om rustig bij hem te gaan lopen en al lopend los te maken. Nu was hij even zijn concentratie kwijt. Net als zijn broer volgde hij, met verhoogde snelheid het spoor. Omdat ik inmiddels wist waar het stuk lag en het goed kon zien bleef ik op ongeveer 30 meter van het stuk staan. Ook Mozart liep vervolgens rondjes om het stuk heen om hierna er naar toe te gaan. Ik zag dat hij aan het stuk rook toen ik rustig, zonder iets te zeggen, bleef staan wachten. Mijn hart maakte een sprongetje toen ik zag dat Mozart naar mij toekwam lopen. Beloonde hem en gezamenlijk liepen wij naar het stuk. Overbodig te zeggen dat wij samen hier een mooi moment van maakten. Trots liepen we samen terug om de breuk in ontvangst te nemen. Ik dacht aan de woorden van onze fokker die zei dat zijn honden dit al uit zichzelf deden. Hij heeft helemaal gelijk.

Het was niet opgehouden met regenen toen Peter met Wodan aan het 3e spoor , dat bergafwaarts ging, begon.  Wodan, net 6 maanden oud,  nam het spoor snel op. Inmiddels was de ondergrond van het bos doorweekt. Dus  oppassen met de takken en boomstronken die spekglad waren geworden. Mooi om te zien hoe deze jonge hond enthousiast met het spoor bezig was.
Toen gebeurde het.  Mozart hing in het dunne oude leren jachtlijntje. Het lijntje dat al heel wat jaren dienst had gedaan tijdens jachtdagen en trainingen.  Een baas die uitgleed over een natte tak, een ruk en het lijntje brak. Wat te doen? Zweethalsband en lijn omdoen? Gelukkig had ik in mijn rugtas waarin o.a. de verbanddoos zit nog een lang oefentouw zitten. Mozart deze omgedaan. Inmiddels waren de anderen al lang uit het zicht verdwenen. Maar ja dan heb je een zweethond bij je. Mozart nam het spoor van de anderen snel op en na ongeveer 300 meter zag ik ze in de verte al weer lopen. Toen wij naderbij kwamen was Wodan al bij het stuk. Jammer dat ik dus niet zijn hele loop gezien heb maar aan de trotse gezichtsuitdrukking van Peter te zien en de verhalen was het super gegaan. Er werd opgemerkt: deze jonge hond heeft plezier in het spelletje dat wordt alleen nog maar beter! Doorweekt werd er gezamenlijk naar het 4e beginpunt van het spoor gelopen.
Cor zag dat Moritz snel het spoor opnam. Of het nu kwam dat zij samen 2 weken geleden bij Gert een spoor gelopen hadden of dat Moritz nu begreep waar het om ging maar hij ging werkelijk als een speer! Een heel andere hond als tijdens zijn eerste loop. Je zag dat Cor met plezier met zijn hond bezig was. Ik wil niet zeggen dat hij Cor over het spoor heen sleurde maar het leek er soms wel op. Cor nam daarom voldoende rust. Het gedeelte waar Cor door een dicht vak heen moest hebben wij vanaf het pad maar gevolgd. Het is altijd weer een feest om te zien hoe het bereiken van het stuk door de geleider en zijn hond uitbundig gevierd wordt.
Cor, zowel als Peter hadden er nog niet voor gekozen om hun honden voor het stuk vrij te geven.
Nat en doorweekt liepen wij naar de auto’s terug. De Beierse Bende liep ravottend voor ons uit en zo nu en dan kwam er een terug om te kijken of wij er nog wel waren. Genieten is dat! Bij de auto’s gekomen was het inmiddels opgehouden met regenen. Totaal doorweekt werd er nagepraat over de lopen en moest de Beierse Bende gezamenlijk nog op de foto. Peter moest zijn nog te veld om aan zijn afschotverplichtingen te voldoen. Dat dit succesvol was bleek wel uit het bericht en foto waarop hij een mooie spitser had geschoten. Het schot was goed geplaatst zodat Wodan niet aan de bak hoefde te komen. Waidmans Heil!
Thuis gekomen werd in de garage de natte spullen uitgetrokken en uitgehangen. Mozart nog even na gedroogd ging al snel op zijn plek liggen. Na een warme douche en droge kleren werden de eerste indrukken van deze middag kort neergezet in de computer. Ik heb mij, sinds vele jaren, aangeleerd om ervaringen van trainingen, jachtdagen en gebeurtenissen met mijn honden aan het papier toe te vertrouwen. Het is altijd leuk om deze nog eens een keer na te lezen of om er leermomenten uit te halen. Kijk even naar buiten en zie dat de zon weer volop schijnt.
En het kapotte dunne oude leren jachtlijntje? Deze weer aan elkaar geknoopt en op de kapstok in de garage bij mijn overige jachtspullen gehangen. Zo iets gooi je toch niet weg!

We konden terug kijken op een geslaagde trainingsdag. Een dag vol beloftes voor de toekomst. Nu even een paar weken rust.  Begin november een weekend lang jagen in Duitsland. Kijk er naar uit.

1 opmerking:

  1. Dat schrijven aan Hans is toevetrouwd, blijkt ook weer uit dit leuk geschreven en prettig om te lezen verhaal...

    BeantwoordenVerwijderen

Bedankt voor uw reactie deze wordt bijzonder gewaardeerd!