Nog even.

Nog enkele uren en 2012 zit erop. Een jaar waarin veel gebeurd is. Nieuwe uitdagingen in beeld kwamen maar ook een jaar waarin we afscheid moesten nemen van bekenden en geliefden. Een jaar waarin vaak donkere kleuren de boventoon voerden. Maar voor wie er voor openstaat er ook zeker lichtpuntjes zijn.  Een jaar waarin we we nieuwe combinaties mochten verwelkomen en een jaar waarin enkele zelfs hun eerste natuur nazoek konden doen of zelfs een eerste schot hebben mogen lossen.

2013 een jaar met veranderingen we gaan met z'n allen langer werken. Moeten op velen punten meer betalen maar we staan als land nog steeds hoog in de ranglijsten van wereld economie. Onze jeugd wordt aangemerkt als de gelukkigste ter wereld. Dus ........... als je het positief wilt zien dan is het niet alleen donker.

Nog enkele dagen en dan zit de winterstop er ook weer op.  Een periode waarin we niet trainen om een ieder de tijd te geven om het geleerde in de praktijk te brengen of met bevriende jagers mee het veld in te kunnen om te leren van de "oude rotten".  Vijf januari dan gaan we weer los  en ik ben benieuwd naar de verhalen. Waarbij en ene soms nog sterker is als de andere.  Hierbij. De hoop uitsprekend dat we weer veel voelbaar mogen leren en vooral ook weer veel zullen mogen lachen komend jaar. Want hoewel de plezierjacht niet meer bestaat mogen we best heel veel plezier hebben samen als we bezig zijn met het trainen van onszelf als combinaties om dan wanneer dat nodig is ondersteunend en handelend te kunnen dienen wanneer er een dier in nood is.

Gelukkig worden de buitenstaanders zich steeds meer bewust dat het nazoekwerk wat wij doen een schonen zaak is en noodzakelijk. Steeds vaker wil me hoeraatje we doen en wordt er respect uitgesproken als men beseft hoeveel tijd en energie er in een combinatie zit alvorens deze rijp is voor de praktijk. Want hoe goed en leuk een wedstrijd ook is de praktijk is weerbarstig en zeker niet te vergelijken. Ook ik heb afgelopen jaar weer mogen leren van een beroeps zweetwerker. En dus ben je nooit te oud om te leren.

Wij Gert en ondergetekende hebben er weer zin in en staan te popelen om weer met een ieder aan het werk te gaan.

Let vanavond ff op onze vriendjes de meeste zo niet allemaal zijn " schotvast" en dus zal het op de dag wel meevallen maar ongemerkt geven we vaak zelf wat enthousiaste signalen af wat de honden wat nerveus kan maken. Dus als we zelf ons dit realiseren is het op het moment supreme voor de honden minder spannend.

Wijn wensen jullie allemaal een gezond, leuk, spannend en uitdagend nieuwjaar.

Waidmansheil en tot snel.

Erick Jan

Plaatjes 24112012

met dan aan Jan voor de foto's.

Vraagbaak 3

Hier weer een nieuwe opgave vraagbaak en antwoorden vorige

Vorige opgave vraagbaak 2.
1: nazoek was s'morgens ( reebok is geschoten s'avonds laat en ik doe geen nazoek in het  donker !! )
2: inschot schuin blad via maag eruit,
3: de bok lag in de mais op 200-250 meter

Nu weer een nieuwe opgave:

Begin deze maand werd ik gebeld door een jachthouder die mijn naam op de Zweethonden lijst in  Brabant had zien staan. Hij vertelde mij het volgende verhaal.

Hier onder twee optie's waaruit jullie kunnen kiezen:

Optie 1.
Hij had op de hoogzit gezeten en er was om 16.00 uur een smalree langs gekomen dat geschoten mocht worden. Volgens hem zat het schot goed blad, maar het ree was de dekking in gelopen. Hij had even gewacht en was van de hoogzit af gegaan om het ree te zoeken. Hij had geen zweet gevonden dus dacht hij dat hij mis geschoten had. Nazoek met Kyra en het ree werd gevonden.

Optie 2.
Hij was door de Politie gebeld met het verzoek om op/of langs een bepaalde weg in zijn jachtveld te gaan kijken omdat een bestuurder van een auto gemeld had dat hij een aanrijding had gehad met een ree. Gelukkig kon hij redelijk goed aangeven waar de aanrijding met het ree had plaatsgevonden. Hij gaf wel aan dat de aanrijding ongeveer een week geleden had plaatsgevonden. ( valwild is zelde geschikt voor consumptie !! )

Nazoek met Kyra en het ree werd gevonden.

Beoordeel de foto van het ree en geef aan welk verhaal juist is en waarom.

Doe je best de Opperrechter.

Ein Sau!

Oké, zij die hun facebook volgen op zweethond online konden het al weten en er werd al wat gegist.
Gisteren was het dan zover voor het eerst in alle jaren van de Zweethond was er de mogelijkheid om te trainen op het zwartwild. Al vaak was er gevraagd naar de mogelijkheden maar steeds weer was er nog niet de overtuiging hoe dit aan te vliegen.

Wel nadat we de handen hebben weten te leggen op een wildzwijn wat gekeurd en dus volledig gezond verklaard was konden we gaan bedenken hoe dit te doen.

Er werd met behulp van de lopers, snijhaar en een klein stukje huid, sporen van rond de 750 meter uitgezet. Aanschotplaats geprepareerd met snijhaar en enkele minuscule kleine stukjes uitschot.
Daarna lopen en met de lopers printen maken en daarbij niet vergeten hiervoor gebruik te maken van zoelplaatsen (modderpoelen) zodat de voorjagers goed konden aangeven wanneer zij sporen zagen . Bleek toch moeilijker dan gedacht.  Maar ook het herkennen van snijhaar is toch erg lastig. Terwijl als je het weet varkenshaar zeer goed herkenbaar is.
Om dan via wissel en tunnels over diversen ondergronden uiteindelijk bij het stuk aan te komen. Dit was voor de deelnemers maar vooral voor de honden die dit voor het eerst meemaakten toch wel even schrikken. Reacties van: "die zal ik ff vermoorden tot de meest geziene en door mij gewenst, het heel voorzichtig benaderen en dan op afstand aanschouwen". We blijven er op hameren: "laat je hond afstand houden en vooral niet het stuk aansnijden" er zijn nog steeds groepen waar men het kennelijk prachtig vind als een hond het stuk aansnijd. Wel als je eenmaal bij een wildzwijn gestaan hebt en zeker als dit nog niet ligt dan denk je er wel anders over. En niet geheel onbelangrijk in Duitsland is het een reden voor directe diskwalificatie bij bepaalde proeven.  Een vestje is het niet voldoende als een varken je hond slaat. Hoogstens is het een eerste barrière en meestal krijg je maar één kans. Voorkomen is beter als gene.........

Het werd een enerverende dag waarbij veel nieuwe ervaring werden opgedaan. Ook kregen we belangstelling van een aantal hondentrainers van de politie die kwamen kijken naar het werken met de BGS en de Hanoveraan. Er is bij die club belangstelling om te gaan werken met deze twee rasspeurders. In Berlijn en Beieren gebeurd dit al en ook bij ons is men innovatief bezig en verbreed men de horizon. Dus Mechelaars eat your hart out there coming!

Voorwaar weer een mooie dag, koud en vochtig maar het perfecte weer om zweetwerk te doen.

Een weekend om nooit te vergeten.

Enkele maanden geleden vroeg Erick-Jan of ik  zin had om mee af te reizen naar de "bergen" van de Eifel (Duitsland) om samen met C. en hem de nazoeken  te verzorgen tijdens een meerdaagse drijfjacht. Moet je daar over nadenken, eigenlijk niet maar ja je hebt een achterban. Na overleg kwam het groene licht en heb ik volmondig ja gezegd maar toen kwam de twijfel: "Zijn we daar wel goed genoeg voor" dat was wat in me op kwam. Jet is natuurlijk net 2 jaar oud en nog te jong om een ervaren zweethond te zijn.  De bevestiging kwam snel want na een aantal extra sporen gelopen te hebben bleek het goed te zitten en waren we er klaar voor. Al gauw was het 31 oktober en na de spullen verzameld te hebben, die zeker mee moesten en nodig  om een nazoek te kunnen verzorgen, zoals voer, water, zweetriem en zeker niet te vergeten onze Jet, man die wist wel wat er ging gebeuren. Heb de volgepakte tas in de kamer gezet en ze is er vanaf dat moment niet meer bij weg geweest want haar riem zat erin. Echt super om dat te zien. De volgende ochtend, natuurlijk slecht geslapen want de spanning begon vorm te krijgen en EJ zou ons om 14.30 uur komen ophalen, nog één keer alles gecheckt. We waren er klaar voor en vertrokken met de auto richting de Eifel waar we om 19.30 uur aankwamen bij de jachthut waar de pachters en een z.g aantal geweren en drijvers al aanwezig waren. Na kennisgemaakt te hebben bleek al snel dat dit een hechte groep mensen was waar ik mij al snel thuis voelden. C was inmiddels ook gearriveerd en het werd drukker en drukker. We hebben met z’n allen nog wat gedronken en zijn toen richting het hotel vertrokken waar we al gauw de rust vonden want er kwamen toch wel wat dagen aan waar gewerkt moest worden.

Op 1 november om 07.00 uur liep de wekker af en ja hoor de spanning kwam toch weer opzetten. Na een heerlijk ontbijt gingen we op pad na het Gemeinde Haus waar zelfs de burgemeester van het dorp bij aanwezig was dat zie je hier niet daar, is het traditie. De eerste drift zou over de beruchte “vuilnisbelt”gaan. Veel verhalen over gehoord maar het werd nu echt! In de auto naar het startpunt. De drijfhondjes werden klaar gemaakt en stipt op tijd werd de drift aangelopen maar voordat we gingen vielen de eerste schoten al. Wat is de natuur daar toch mooi en je mocht er zo doorheen banjeren HEERLIJK. Er vielen verschillende schoten en je zag af en toe wat wild wegschieten reeën en zwijnen. Na ongeveer een uur of 2 gedreven te hebben was het tijd voor de lunch. Daar schoot de vraag door mijn hoofd: "zou het gebeuren NAZOEKEN?" Het bleef stil, dan maar even genieten van een heerlijk kommetje bruine bonensoep en een beker glühwijn. Toen ineens de jachtleider en combinant aan EJ vertelde dat er een zwijn kwijt was maar, dat er wel zweet gevonden was. Nou mijn hart sprong in mijn keel en de zenuwen ook. Ondanks dat ik altijd wel de rust heb. Super, het ging gebeuren in de auto op weg naar de aanschotplaats. We gingen met z’n vijven op pad. De schutter, de jachtleider C,  EJ en ik. Want het zwijn moest binnen komen. Er lag zweet genoeg en ik heb Jet klaar gemaakt voor de nazoek. Jet, die wist het al en stond direct op scherp. Op het spoor was ik zeer scherp om zweet te vinden en kon al gauw de bevestiging geven dat we goed liepen. Na een stuk gelopen hebben begon Jet heel zacht te keffen dat heb ik haar aangeleerd om te bevestigen dat we dichtbij het stuk kwamen. Er stonden een aantal dunne boompjes dicht tegen elkaar gegroeid en we konden er maar slecht door heen komen, dus even de rem erop en bekijken wat te doen. Heb even aan de buurman gevraagd of hij de riem even vast wilde houden zodat ik hem verder kon overpakken. Nadat ik de riem weer had liepen we richting een smal beekje waar Jet weer aangaf dat we er vlak bij waren. En ja hoor in de bramen pakte Jet het zwijn bij de staart waarop het zwijn met een luide schreeuw wegliep. De combinant zag het varken gaan, helaas kon het niet geschoten worden dus gingen we verder en verder. Op spoor zagen we dat het varken rondjes aan het lopen was en daar kregen we eigenlijk wat verwarring door. Zou dit bewust gedaan zijn? Na grondig onderzoek zag ik ineens een tiental meters verder weer zweet liggen en waren we weer rap op het spoor en liepen terug naar de weg. Op de weg gingen we na een 60 meter ineens weer na beneden richting beek en staken die over en kwamen we op een wei. Op de wei werd het zweet steeds moeilijker te vinden maar ja ik heb Jet en die liet steeds zien van kijk eens en wist ik het zit goed. Helaas op de wei net voor de bosrand werden we door de combinant gesommeerd om te stoppen omdat we op 50 meter afstand buurmans veld naderden. Er moest nu een Duitse combinatie komen. Het laatste zweet dat op een distel zat, gemarkeerd met een lintje. Nu werd het wachten. We hadden op dat moment bijna 3 kilometer gelopen. Mijn weekend kon al niet meer stuk zoals Jet gewerkt had helaas het stuk was er niet maar ja toch. Ze heeft laten zien dat ze op dit moment een echte zweethond is. Toen we weer op de weg kwamen bij de aanschotplaats was het wachten op de Duitse combinatie. We zijn op weg gegaan naar het laatste lintje en waren al gauw op weg naar boven tegen de "berg"op en naar beneden om weer naar te boven te klimmen niks niks. Weer teruggegaan en de hond opnieuw ingezet nu tekende de hond ging voor de bosrand naar links om daarna het bos in te gaan. We kwamen bij een dichte bramendekking, liepen hem voorbij en de hond zag een opening en stak zijn kop erin om er ook weer gelijk uit te komen. De bevestiging van het aanwezig zijn van ONS varken. De jager gaf een genadeschot en het varken was binnen. Heb met tranen in mijn ogen gezeten van de adrenaline en waarom, waarom, mochten wij niet doorgaan het was nog eigen grond. De terugtocht was een beproeving want nu moesten we wederom de heuvel op en af maar nu met een varken maar dat deerde ons niets. Het was ons gelukt. Nadat we het varken ontweid hadden was het tijd om wat te gaan drinken en eten. Bij aankomst in het Gemeinde Haus vonden ze het waanzinnig dat het varken toch binnen was. We hebben het varken meerdere malen dood gedronken. Wat zijn tradities toch mooi.Tijdens de tweede drift (wij waren er niet omdat we aan het nazoeken waren) werd er niks geschoten. Na het eten even nog naar het jachthuis om na te praten en gauw na bed want we waren kapot en de volgende morgen moesten we op tijd klaar staan.
De tweede dag kwamen we wat stijf uit ons bed en terwijl EJ de auto inpakte ben ik met de honden gaan wandelen waarna we een lekker ontbijt voorgeschoteld kregen  er bleek een jager jarig te zijn en deze werd met hoorngeschal gefeliciteerd. Op naar de eerste drift van de dag, steil omhoog en daarna wat vlakker maar je voelde het gelijk terug in de beentjes. We stonden op een gegeven moment te wachten op een pad om de linie uit te zetten daar stoof me toch een één keiler over het pad echt een hele grote. Toen de linie op rij stond werd het start sein gegeven en we liepen rustig te drijven toen ik opeens, in een takkenbos, wat zag opstaan en op vijf meter de conclusie had : een zwijn.

Sloeg met mijn stok op de takken waarop het zwijn de benen nam dacht ik. Hij rende op me af maar sloeg ineens rechtsaf en liep in eerste instantie de drijver naast mij voorbij maar draaide net zo hard weer om en wilde de drijver aanvallen waarop deze zijn stok op zijn hoofd kapot sloeg en mij gretig om mijn stok vroeg. Het zwijn was daarna even buiten bewustzijn waarop ik het varken kon afsteken. Achteraf hebben we er om kunnen lachen maar op het moment was het best beangstigend. Toen de drift afgelopen was en we aan de lunch begonnen werden we niet geloofd met wat we meegemaakt hadden. Een jager gaf de opmerking dat het afgesproken werk was. In deze drift werd door één van de pachters een hele grote bagge geschoten dit was haar eerste tijdens een drijfjacht daar moest natuurlijk na afloop ook op gedronken worden. (Tradities!) Tijdens de tweede drift van de dag was het aan onze kant rustig en hoorden we wel hoorden schoten aan de andere kant van het veld. Er was zelf een jager die uit een treintje er drie uithaalde. Deze dag kwam ook weer ten einde en gingen we na het eten en nagetafeld te hebben moe maar zeker voldaan naar ons hotel om heerlijk te douchen en naar bed te gaan om de volgende ochtend weer huiswaarts te keren.  Deze dagen staan in mijn geheugen opgeslagen en denk er nog regelmatig over na. Wat ben ik toch een geluksvogel dat ik deze kansen krijg. Daarom wil ik onze gastvrouw en heer heel heel erg bedanken voor deze uitnodiging en Erick-Jan zeker niet te vergeten die het vertrouwen in ons had dat we goed genoeg waren om mee te mogen.

Gert.

Veld belevenissen

Het is vrijdag jl 6.30 uur als de wekker afgaat, drie zweethonden geleiders met hun beste maatjes komen overeind om zich gereed te maken voor een spannende dag in het veld. Na een ontbijt bij Frau Geiss vertrekt de groep naar de reveille bij het Gemeinde Haus grenzend aan het jachtveld alwaar de eerste drift zal plaats vinden.

Als om 9.15 uur het signaal klinkt begint het drijven. We starten op een oude, inmiddels zwaar met Sleedoorns overgroeide, vuilnisbelt. Wanneer deze goed gedreven wordt, wat betekend dat je er dus DOOR moet (hoera voor de doornen kleding) is het wel zeker dat de varkens eruit komen. Dus, 123 en gaan nog geen drie meter erin en een eerste zwijn komt op en schiet als een pijl uit de boog weg. Het gaat zo snel dat de meeste het niet eens door hebben. Dat was nummer één. Daarna volgt er nog een vos en blijft het angstvallig stil.

De wat jongere drijvers geloven het wel met de doorns en lopen er omheen en dus ook nu weer blijven er waarschijnlijk een aantal varkens lekker liggen en tja omdat er niet voldoende drijvende honden zijn hebben ze vandaag geluk. Neemt niet weg dat inmiddels al van diversen kanten de eerste schoten klinken.

Dat drijven ook een kunde is blijkt wel juist voor het signaal: "Hahn in Ruhr" als de meeste drijvers al verder zijn. Wij nemen we nog even wat bramen dekking die mee die overgeslagen is en zie een ree komt op en dan een knoert van een keiler.  Enkele schoten klinken maar later blijkt gewoon goed mis.

12.00 uur de drijvers mogen als eerste aan de lunch, bonen soep met een broodje braadworst. En ja ook onze honden die tot dan in de auto moesten wachten krijgen een lekkere worst ach dat hoort erbij en ze lopen het er straks wel weer af. De eerste stukken worden binnen gebracht en ook een spietser dam.

Dan is daar de jacht leider, Erick Jan je kan aan de bak we hebben een nazoek het is overduidelijk volgens de pachter en de schutter, 100% een blad long. Oké Gert is als gast erbij en ik heb hem toegezegd dat hij de eerste nazoek mag doen Jet dus, soep en broodje op en dan in de auto richting de aanschotplaats.

 

Na enkele minuten aangekomen worden we direct naar het zweet gebracht en verteld de schutter dat hij al het veld ingelopen is maar vanwege de dekking niet verder gegaan is. En ja er ligt veel zweet met schuim dus de adrealine giert door het lijf Jet wordt gereed gemaakt en ik neem Kees mee als referentie. Na een kleine 100 meter geloof het of niet geeft Jet geeft luid en verwijst nou ja bijt het zwijn, zo lijkt het, in de staart deze schiet weg door de dekking en in alle tumult is een vangschot niet mogelijk. Dan begint het werk pas echt. Door beken en bergruggen op en af. Het valt op dat regelmatig de honden een andere route van elkaar nemen, ik zweet liggen maar ook Gert geeft zweet aan. Geen grote plekken meer ook geen druppels maar meer steepjes als waren het tegen de vegetatie aan gesmeerd. Dit kan duiden op een loperschot gezien de hoogte waar we het zweet vinden. Dan bemerken we dat het varken rondjes loopt maar wel steeds verder afdwaalt. Loperschot, rondjes? dit kan dus geen blad long zijn en kan wel eens lang gaan duren.

 

Na ongeveer drie kilometer roept de pachter ons terug. Niet omdat het niet goed gaat maar omdat we de grens van het jachtveld benaderen deze dreigen te passeren en die grens is heilig in Duitsland. Gert legt een markering in het veld want er moet nu eerst een officiële Duitse combinatie komen die de grens wel over mag. Jammer, Jet heeft uitstekend werk laten zien en dus zeer goed gewerkt maar mag en kan niet verder vanwege de regelgeving. Tja dan is Kees er ook nog en ik heb hier moeite mee, rebels als ik kan zijn en mede omdat mijn gevoel aangeeft dat we er bijna zijn neem ik een besluit en .......koppel Kees los en geef hem opdracht het stuk te zoeken. De laatste maanden heb ik dit met hem getraind en inmiddels lukt het apel ook naar wens. Geen seconde bedenkt hij zich en neemt het spoor, een haak naar links en dan weer een haak naar rechts direct de dekking in. Dan geeft de combinant aan dat hij al aan het bellen is dus stoppen! Als ik Kees terug wil fluiten komt hij er al aan hevig kwispelend en springend het beeld is voor mij wel duidelijk hij wil dat ik kom want...........

Maar nee, Buurmans veld dus afbreken en wachten op de door de staat aangewezen zweet combinatie. 

Het is 14.30 uur als Conrath Flink zich meld bij ons inmiddels is de hele groep elders begonnen aan de tweede drift de eerste schoten klinken alweer door de bergen de combinatie heeft mij de opdracht gegeven dit verder te begeleiden en af te handelen. We rijden samen naar de aanschotplaats inmiddels is de hemel opengegaan en vele douches zijn wijd open gedraaid dus het regent en hard. Tja en dan blijkt dat een stukje rode wol echt niet genoeg is om een aanschotplaats te markeren. Maar goed met enige inzet vind ik de aanschotplaats. De plek waar het varken de dekking is ingegaan hadden we al maar voor een juist beeld is de aanschotplaats onontbeerlijk. Als we deze dan ook onderzoeken is er van het schuimende zweet niets meer te vinden lang leve de regen en daar wordt ik geconfronteerd met de harde werkelijkheid 80% van het succes zit in.......

 

Volgens schutter was het een grote keiler van 70 kilo met een bladlong maar eh die liggen toch meestal binnen 200 meter en die afstand waren we allang gepasseerd. Oké uiteindelijk gingen we voor een loper schot maar dat klopte niet met het vele schuimend zweet in het begin. Nu geen plas zweet dus nu een goed onderzoek. We vinden platte stukjes bot, glibberig zacht materiaal en een tand! Een tand? Ja, een tand het was dus geen blad maar een schot op de onder kaak en gezien het weke materiaal een jong zwijn. 70 kilo No Way dit moet een kleiner en jong exemplaar zijn.

 

We brengen de officiële zweethondenman naar de plaats alwaar we het laatst geweest zijn onze honden blijven in de auto en hij neemt zijn hond een BGS met de naam Bruno mee. Inmiddels bevestigd hij onze waarneming en aangekomen koppelt hij zijn hond aan de lijn. Direct vervolgd de hond het spoor van Jet en bevestigd dat dit juist is. Dan komt hij terug dus weer een rondje en vervolgt het spoor wat verder gaat exact over de route die Kees gelopen heeft toen ik hem eerder los koppelde.

Dus weer die  berg op en hij gaat een rondje doen rondom een stevige dekking precies rond de dekking waar Kees vandaan kwam om mij te halen. Dan, gaat de hond de dekking in en springt er weer uit alsof hij gestoken werd door een bij dit herhaald zich nogmaals nu weet ik het zeker pak m'n jachtmes en wil de dekking in om het varken steken. Ja, ik zie hem liggen dan ... volgt er waarschuwing en direct een knal en dan nog één. Dat waren dus twee vangschoten, steken hoeft niet meer.

Samen trekken we het stuk uit de dekking en blijkt dat we eea goed geanalyseerd hebben. het is een jong wildzwijn, inderdaad is de onderkaak volledig weggeschoten dus terecht een nazoek deze zou verhongerd zijn en ook blijkt de rechter voorloper volledig door geschoten te zijn.

Conradth bevestigd dat onze honden niet terug geroepen hadden mogen worden want Buurmans veld is toch nog 30 meter hoger gelegen op de berg en Kees had het dus helemaal goed. Dus luister naar je hond. Jet heeft het spoor dus ook zeer goed uitgewerkt maar kon het niet afmaken omdat ze niet los kan jagen want daarvoor is ze nog te onbevangen en dan kun je wachten op ongelukken. Kees weet inmiddels dat hij absoluut niet aan het stuk mag komen. Zelfs stukken die binnen komen om te ontwijden mogen niet aangeraakt worden. Over en weer wordt het Waidmanheil uitgewisseld we zijn trots heel trots Conrad, Gert en ik. Een foto moment volgt en gelukkig dat Gert dit kan vastleggen voor ons beide.

Dan volgt het ergste deel we zijn uitgeput van al het klimmen maar we moeten ook weer terug drie kilometer het licht wordt al minder maar de berg lijkt hoger en hoger eerst eraf, beek en weide door. Weer klimmen dan weer de beklommen berg af weer een beek door en weer een berg op dwars door dichte dekking. En niet vergeten een wild zwijn van 45 kilo mee sleurend tjonge wat is zo'n beest zwaar. Nat was ik al maar nu voel overal vocht ook daar waar ik dit echt niet prettig vind..

Na het schusseltreiben hebben we gezamenlijk dit varken, Gert en Jet's eerste, eerbiedwaardig dood gedronken. Terug in het hotel direct in bed en ook de honden weten al snel een aangenaam plekje te veroveren en ach laat ze ook maar. Is wel lekker warm. Want douchen zit er niet in deze was koud heel koud.  Een goede nachtrust volgt en om 6.30 uur klinkt weer de African Safari van Bert Kempher uit één der telefoons als wake up call. Als ik dan bij het ontbijt informeer naar de mogelijkheid van warme douche blijkt dat Frau Geiss de boiler vergeten is aan te zetten. Ach op haar leeftijd vergeef je dat. Een nieuwe dag en weer nieuwe kansen. 

Waidmansheil en Waidmansdank.

 

Vulpes vulpes

Nazoek Reinaert,

De mais gaat eraf en de levende have die zich daar schuil houdt wil liever niet in de maaimachine belanden. Voor de das, het ree, de vos en vele anderen een hele veilige plek met veel rust, voeding en dekking een ideale plek dus.

Deze middag gingen wij tijdens het maaien op de Vulpes vulpes om de schade die deze dieren aanrichten een klein beetje te kunnen beperken. Het maisveld afgezet met 10 posten en dan maar wachten..... . De maaimachine maait van buiten naar binnen en dan gebeurt er helemaal niets, 1 uur, 2 uur.... het overgebleven perceel mais wordt steeds kleiner en kleiner..en ineens een reegeit eruit, en nog een ! de machinist van de maaimachine belt op dat er ook vossen zijn gezien....de spanning stijgt. En dan komt ie inderdaad uit de mais als een raket over de stoppels, buurpost schiet 2 keer goed, Reinaert sprint gewoon door het weiland in en weg....... . Dat kan niet waar zijn ! ook deze moet binnenkomen.

 


Ik heb Caillou na 15 minuten uit de auto gehaald en op het spoor gezet waar de vos het weiland in ging. Ze rook duidelijk zweet maar opvallend genoeg tekende ze heel anders dan op ree, geen 'gesnurk' wat ik altijd hoor maar wel heel geconcentreerd en voorzichtig het weiland in aan de zweetlijn. En ja hoor, na 80 meter zweten door het weiland (ik heb haar gewoon haar gang laten gaan en helemaal niets gezegd) kwam ze bij de gestrekte Reinaert uit in de dekking. Even laten ruiken en uitbundig beloond, 1e keer op een vos en ook nog binnen !



Waidmansheil.



De volgende dag heb ik met deze vos een sleep getrokken over de stoppels en daarna de honden erop gezet, dat ging heel goed ondanks alle verleiding, echt heel mooi om te zien ! Zo zie je maar dat nazoek op de vos ook kan (en moet) want qua weidelijkheid bestaat er geen verschil tussen een ree/varken/hert en de vos, ik zou m alleen niet op de bbq gooien..... .

Frans



Zweten is werken

ZWETEN

We waren met 3 voorjagers, en 3 teckels, E.J. had zijn Fauve bij zich. Het was droog en we gingen op pad, de 1e combinatie was aan de beurt, het verliep vlotjes, een prrrr op de fluit waar het niet goed ging en weer op het spoor, toen bij het stuk, een breuk een Waidmansheil en Waidmansdank.

Nummer 2 ging op pad, dat ging ook erg leuk en vlot, ook een prrr op de fluit, en ook zij kwamen bij het stuk, een breuk,Waidmansheil en dank. Toen vroeg E.J. wat hebben jullie gezien toen je het stuk vond, dat was eigenlijk wel grappig want de beide mannen riepen in koor ja het is grijs, is het een GEMS, toen het gezicht van E.J. die zijn hier niet en we lopen op ree, dan horen we dat straks wel als Helene is geweest, Raja voorzien van de zweetlijn, vragen gesteld en toen zei hij, gaat het maar uitzoeken. Samen met Raja naar het wondbed, zoeeeek de bok en daar gingen we, neus op de grond op een rustig tempo op het spoor, prrr op de fluit, ze zit op een wissel met verse sporen, ok terug naar de laatste plek en zoeeeek de bok, daar ging ze weer, en toen moesten we door een soort oerwoud van takken, twijgen, dunnen boompjes, Raja ging wel, lijn los die pak ik verderop wel weer op, nauw dat was zweten, nog net niet dat ik moest kruipen, blijf je haken in de bramen, toen zag ik in de verte in de tak een geel lintje wapperen, en dacht ok we zitten wel goed, toen op een wat minder dichte begroeiing en  ze liep met haar neus in de lucht te snuiven en ging met een boog om het stuk heen, benaderde het van de andere kant en ging het eens goed besnuffelen, en aanstoten en er ook maar eens in bijten, Raja goed beloond,maar goed ik had een missie van wat is het nu, dus ik heb het stuk op gepakt het was een vel met kop, en daar zaten 2 kleine knopjes op dus een knopbok  en het grijze was een wintervacht. Voorjager 2 kwam ook nog even kijken, en toen werd die Raja toch een partij fel, want Catootje kwam aan het vel, ja dat kan niet ik heb het gevonden, wegwezen. Terug naar E.J. die was er bij gaan zitten, de breuk, Waidmansheil en dank, en had je er een goed gevoel over vroeg E.J. je wilde een uitdaging en die heb je gehad, ja dat was zeker waar, we hebben een uitdaging gehad, het was letterlijk Zweten.

Helene en Raja.

Nieuw werk

Soms heb je van dagen dat je werk ziet waar je vrolijk van wordt. Eigenlijk verwachtte je het al maar ja als het dan ook zo is, wauw. Begin van het jaar kregen we het bericht van de aankomst van Mitch in Nederland, één van de 14 Hanoveranen die er nu zijn in ons landje. Volledig onbeholpen, met enorme flaporen trots gedragen op de arme van zijn nieuwe baasje werd hij toen gepresenteerd 's avonds laat in Veenendaal.

inmiddels iets gegroeid en niet meer voor op de arm gestart met zijn opleiding. Zijn opleiding nou ja de opleiding van het team. Want nu na enige trainingen is het wel duidelijk waren deze jongen tot de specialisten  behoort.

Gisteren een spoor van een kleine 500 meter gemaakt met wat vers ree-huid. Startend op de plaats waar de huis gelegen had moest het spoor gevonden worden aan de hand van enkele snijharen. Vlotjes op spoor ligt naar links en rechts uitwaaierend duidelijk de haren verwijzend ging hij op spoor. Zodra het spoor veranderde doordat het met het vel aangetikt was ging hij met z'n neus strak aan het spoor en dan weer uit waaierde als de haartjes het weer aangaven. Daar waar hij het spoor kwijt was kwam zijn kop omhoog stoïcijns om zich heen kijkend om dan in alle rust een meter of 10 terug te lopen en onverstoord weer verder te gaan met dat waar hij mee bezig was.

Om uiteindelijk in alle rust het stuk te verwijzen door er even bij te gaan zitten en nog net niet zijn poot optillend om het aan te wijzen.

Wat heerlijk om dit te zien en mee te kunnen werken aan zijn opleiding.

Oproep!!!

Beste Allemaal,

De reacties op de vraagbaak blijven nog erg kalm. Je zou haast denken dat jullie niet durven. Kom op!
Wel heb ik inmiddels begrepen dat de z.g. robot van Google die eea aanstuurt nog niet echt gebruik vriendelijk werkt als het aankomt op de letter code enz.

Let op dat je reageert met profiel anoniem en mogelijk soms tot drie keer de code moet intypen en aanklikken. Dit alles via het knopje reacties. Mocht het ondanks al je moeite toch niet lukken stuur dan een mailtje dan zal ik het in het blog zetten bij de reacties. (als 't goed is nu geen problemen meer woordverificatie is verwijderd)

En voor hel geval je gehinderd wordt door het gevoel en misser te begaan, er is tot nu toe nog geen één 100% goede oplossing binnen. Echter is er al wel een levendige discussie hoe de jongste opdracht aan te vliegen. Let wel, dit zijn praktijk voorbeelden en zoals jullie weten is 80% van het succes afhankelijk van het interview bij aanvang de nazoek.

Dus kom op graag meer antwoorden.

Zweetwerk met gratis "psychiater"

Vanmorgen een inhaal nazoek training gehad. Peter was er met Olie omdat Ria niet kon. Tevens Mark met zijn Laika. Voor het eerst dat ik een dergelijke hond mee mocht maken op het zweetwerk. Het was, zoals al aangekondigd, echt zweetwerk weer.

De warmte en het vocht kondigden zich bij het betreden van het bos al aan op je lichaam. Aan het eind van mijn spoor begreep ik een opmerking van EJ, als dat hij de bewoners al kenbaar had gemaakt op de nazoeken, pas beter. Het spoor liep werkelijk dwars en over wissels en bestond uit niet meer als hoefafdrukken en slechts 2 vingerhoedjes zweet. Al het reewild had daarom zijn best gedaan om het ons zo moeilijk mogelijk te maken. Voorwaar geen sinecure dus.
Dit alles wist ik nog niet bij het begin van onze loop. Ik mocht samen met Murdock de spits afbijten. Onze laatste loop, een spoor van 72 uur oud omschreven in het stukje Sterk Werk, gaf mij het gevoel van: Dit kan niet mis gaan en gewoon kat in het bakkie.
De val plek was duidelijk aanwezig en Murdock nam ruim en voldoende lucht, startte en toen begon het. Eigenwijs als ik was stuurde ik hem de richting op welke ik dacht dat het stuk was afgesprongen. Snel bemerkte ik dat ik fout zat en dus weer terug naar de val plek. Murdock nam wederom goed op en ging de juiste richting op. Omdat hij ging rivieren haalde ik hem weer terug. Kortom, ik lette niet op mijn hond waardoor hij onzeker werd. Dit in combinatie met de wissels en het slechts weinige zweet bracht mij in verwarring. Totdat, ik zag dat hij daadwerkelijk op het spoor zat. Gelukkig werd dit beeld ondersteund omdat ik merkte dat hij ruim tijd nam bij valplekken. Aangekomen bij het stuk dus ruimschoots de tijd genomen om Murdock te belonen.
Na het uitreiken van de breuk moest ik ruimschoots aan EJ bekennen dat hij met deze loop mij weer met beide benen op de grond had gezet. Er is geen betere psychiater, die de kunst verstaat om je, je eigen tekortkomingen te laten zien, de zweethonden trainer en vooral je eigen hond.

Omdat Ria altijd met Olie de sporen loopt was dit voor Peter de 2e keer dat hij met hem een zweetspoor liep. Voor Peter een nieuwe ervaring omdat hij altijd met zijn staande hond werkt. Het ging voorspoedig totdat Ollie een plek herinnerde waar vorige keer het stuk lag. Eenmaal terug op het spoor, hetgeen volgens Peter niet makkelijk was, ging Ollie als een speer. Peter moest hem zelfs inhouden.
Mark met zijn hond is een jonge combinatie. Al snel herken je hoe je zelf was bij je eerste lopen. Je wilt alles in je opnemen geen fouten maken. Het gevolg is dat je met jezelf bezig bent en dan onvoldoende leiding geeft. Een herkenbaar proces maar dat gaande de loop beter werd. Mark heeft aan het eind van de loop dankbaar de nodige adviezen op zijn harde schijf opgeslagen. Ik ben er van overtuigd dat Mark en zijn hond op de goede weg zijn. Leuk om een totaal andere hond aan het zweetwerk te zien. Was wel onder de indruk van de kracht en zoek wil van een deze hond. Voor een aandachtig lezer is de titel van dit stukje, naar ik hoop, herkenbaar. Het was goed en mooi om op deze ochtend met gelijk gestemde in het bos te zijn.

Hans en Murdock

Genoten

Nog maar net binnen en de spullen opgeruimd een stuk of zeven teken verwijderd bij Kees nu lekker aan een Bokje. Het was weer een mooie dag. Hard werken voor een ieder. Inmiddels heeft Hans al een stukje gezonden dus dat volgt spoedig.

Vanmiddag mogen werken met teckels maar ook een Hanoveraan. Wat een feest. Voor de jonge Hanoveraan een spoor gemaakt van snijhaar en sleep. Alsof hij nooit anders deed werkte hij het spoor uit. Ieder haartje verwijzend en met de neus strak aan het spoor daar waar er gesleept was. Prachtig om te zien hoe deze jonge specialist aan het werk was.

Het beeld wordt nu toch wel steeds duidelijker wat de volgende hond gaat worden. Maar goed, voorlopig is het nog lang niet zover. Zij die mij kennen weten waarom.
Ben benieuwd of er nog meer stukjes gaan volgen over de belevenissen in het veld.

Zweten

Oké, ze liggen er weer in. Vanmorgen vroeg op pad geweest om een serie sporen te leggen. weer gesproken met plaatselijke bewoners over het mooie werk wat we doen voor de natuur en de vele uren die we trainen voor dat enen moment.

Morgen wordt het weer klam en vochtig, uitstekend "zweet"weer.

Wild recept

Vandaag Bomensoep.

Ingrediënten:
Eén mooie schenkel bij voorkeur van Hert.
bouquet garni.
zout en peper naar smaak.
een flink stuk boom.
Prei, enkele aardappels, winterpeen, bleekselderij en wat raapjes.

een perfect "blad"geschoten boom. Geen nazoek nodig.

Bereiding:

Zet in ruim water op, de gebruineerde schenkel en een flink stuk beuk en voeg toe het bouquet.

Laat dit enkele uren trekken opdat alle smaken goed los komen eventuele hematomen eerst verwijderen. Vooral bij het stuk beuk is dit van groot belang om vervelende bitter smaakstoffen te voorkomen.



Als de bouillon gereed is deze passeren en daarna de fijn gesneden groenten en aardappel toevoegen. Laat het geheel nog even doortrekken en wilt U een extra dimensie voeg dan ruim Eekhoorntjes brood toe.

Bon Boom.

Hier weer een opgave voor de vraagbaak. Jullie hadden natuurlijk al lang gezien dat de vos van vraagbak1: maar 1 oor had.

Nu de volgende opdracht; afgelopen augustus werd ik gebeld voor een nazoek met Kyra in de mais.

1. kunnen jullie zien op de foto of die nazoek 's morgens of  's avonds was ?
2. waar zit het schot ?
3. geef aan hoeveel meter de hond heeft moeten zoeken ?

ik geef toe dat dit geen gemakkelijke opdracht is, maar je kunt dit in de praktijk tegen komen.

Dames en Heren, graag veel oplossingen want dit is een praktijk voorbeeld. probeer je antwoord te onderbouwen opdat we van elkaar kunnen leren.

DE GENERALE

Het was weer zaterdag en we mochten weer een nazoek verzorgen.

Met drie combinaties gingen het veld in ( John (Srek) + Kyra , Erick Jan en Kees en ondergetekende met Jet) op zoek naar wat komen zou. Natuurlijk worden onderweg de sterke verhalen nog sterker en levensecht opgevoerd heb echt dubbel gelegen van het lachen wat een stel bij elkaar. Toen het serieuzer werd en we bij de eerste aanschotplaats aangekomen waren werd er nog even gedold en kwam het moment dichterbij om aan het werk te gaan. John moest als eerste aan de slag.

Na de aanwijzingen aangehoord te hebben en de nodige vragen gesteld hebbende ging John op pad maar het werd een "losse nazoek" want Kyra zat nog niet aan de riem, duurde haar kennelijk allemaal te lang. Een
schatermoment volgde en eindelijk kreeg John het voor elkaar en gingen ze op spoor. Maar,in plaats van het spoor te volgen waar het ree na toe was gegaan liepen ze het spoor terug alwaar het ree vandaan was gekomen. Een terugroep volgden en toen kwam het goed en liep het voorspoedig en ging het snel. Te snel,
achteraf want: "er was zoveel verleiding van “verse” sporen en wissels".  Maar het liep zoals het moest en ze kwamen bij het “stuk” aan. Het blijft elke keer weer een mooi moment om combinaties te zien groeien.

Na een stuk verder gelopen te zijn waren wij aan de beurt. Jet de zweetlijn aan gedaan te hebben was er een korte uitleg. De uitspraak : Je zoekt het maar uit was mijn deel daar moest ik het mee doen. Jet op de valplaats haar werk laten doen en daarna rustig op weg. Bij de eerste haak liep ze direct goed. Hoorde van achter dat daar de hond van de jager de andere kant op was gelopen en het stuk niet was gevonden we waren goed op weg. Er volgde een bocht na rechts en toen begon het echte werk. Dichte bossage en bramen vergroeid in elkaar. Daar verloor ik het overzicht omdat ik m’n gezicht moest beschermen voor de bramen. Deze slag gewonnen te hebben liep Jet op een wondbed wat ze voortreffelijk aangaf maar er niet meer vanaf wilde.
Begon toen te twijfelen of ze niet voor zichzelf aan de gang was (bleek achteraf niet dus). Toen haar bij me geroepen en op het spoor gezet dacht ik, maar, kreeg al rap te horen dat Jet de goede kant opging. Na de bossage uitgekomen te zijn kwamen we op een pad. Heb haar ruim de gelegenheid gegeven om het spoor op te pakken wat ze ook deed. Op een heuvel van gras gekomen te zijn merkte ik dat ze het spoor bijster was en besloot om ze via de andere kant van de heuvel te laten lopen en daar pikte ze het spoor weer op.

Ze liep een klein stuk op verwaaïng maar liep daarna super op het spoor totdat ik dacht dat ze haar kop in een vossenhol stak en haar terug riep en werd direct van achter gecorrigeerd. Man: "wat doe je nou? Ze loopt fantastisch!" Vanaf dat punt liepen we rechtstreeks op het stuk. Het was lang geleden dat ik echt het zweet in de bilna.. heb gehad maar nu was het weer zover.

Het “commentaar”was dat wij fantastisch gelopen hebben en dat er slechts 5 cc zweet was gebruikt en dat was bij de valplaats een paar druppels , het wondbed een paar druppels en onderweg wat druppels voor de bevestiging. En dat we de rest op hoefjes gelopen hebben. Dit word het echte werk.

Over een aantal weken gaan we voor het echte werk dus heb er héél veel vertrouwen in dat dit gaat lukken.

Gert en Jet

Het was weer een mooie zaterdagmiddag

Hi EJ,

Bedankt dat ik vanmiddag mee kon lopen, ik vond het weer leuk, gezellig en bijzonder zeker om met Monty in een 'vreemd' veld te zweten. Hierna een kort verslagje, kijk maar of je het op je blog wil plaatsen. (Natuurlijk plaats ik dit. Alle inzendingen zijn van harte welkom dus dank voor je stukje en.... dat ook ik heb mogen genieten van het mooie coach werk dat je verrichtte met Monty, Chapeau!)

Beste groeten en WMH Frans.

Het was weer een mooie zaterdagmiddag op de Utrechtse Heuvelrug nadat de ochtend nogal vochtig was verlopen, de hele middag blauwe hemel en geen spatje. We liepen met 4 combinaties, 2 x teckel, 1x BGShund, en 1 x BLhund. Waarbij zoals altijd humor en ontspanning een belangrijk onderdeel van het zweetgebeuren.

Er was eerst wat verwarring of de BGShund misschien wel rottweiler en teckel bloed had maar dat bleek

gelukkig niet het geval, echt een hele mooie gepassioneerde en pittige hond aan wie door EJ ook nog even werd uitgelegd hoe de verhoudingen ook al weer zijn.

Zo was er helaas weer iemand die het nodig vond om met .22 op een stuk kaalwild te schieten, en ja...wat is kaalwild ook al weer? (een voorjager zonder haar?) en .22 ? Eén van de voorjagers had nog wat moeite met het jagers jargon zodat de pullen, rammelaars vaak onbeslagen ten ijs kwamen terwijl de betreffende voorjager er wel min of meer afgebronst bijliep.

Gelukkig gaat deze voorjager binnenkort op cursus.

Toen was er nog een lopende hond zonder ogen die kwam zweten en het nog steeds kan, terwijl niet iedereen gelijk geloofde dat de hond geen ogen had, kortom veel hilarische momenten.

Ik heb weer genoten, EJ bedankt !
Frans

Sterk werk

De Dikke van Dale geeft geen omschrijving van het gezegde Sterk Werk. De algemene betekenis is dat het een gedegen en stevig werk is. In onze zweethondenwereld heeft het sinds afgelopen weekend de betekenis: een uitzonderlijke prestatie!

Om 11.00 uur starten de schrijver van dit stuk samen met Roeland en Siena voor de eerste nazoek na de vakantie. Cor moest helaas verstek laten gaan omdat hij was zeilen op de Middellandse Zee. Volgens bekenden was het echter geen zeilen maar dobberen. Ik hoop dat hij genoten heeft maar nu staat al vast dat hij een bijzondere ervaring gemist heeft. Wellicht dat Erick Jan hem in de toekomst dit nog eens kan voorschotelen.

Roeland begon met de volgende opdracht. Afgelopen woensdag om 09.00 uur vond er een drijfjacht plaats. Een van de geweren heeft een stuk geschoten. Na enig doorvragen bleek het roodwild te zijn. Tevens werd duidelijk dat er, in de afgelopen tijd, al door verschillende honden en mensen het spoor belopen was met een negatief resultaat. Het spoor was dus 72 uur oud! Ga er maar aan staan. Erick Jan wist waar de anderen fout gelopen waren en kon daarom waarnemen of de hond daadwerkelijk op het spoor zat. Siena begon op de haar bekende rustige manier het spoor uit te werken totdat zij op een verse wissel van wild er even overheen liep. Na terug gehaald te zijn pakte zij het weer snel op. Prachtig was het om te zien hoe Roeland, op de driesprong van paden, even met Siena de rust nam waarna zij het spoor weer snel oppakte. Groot was dan ook de euforie om samen bij het stuk aan te komen.

Vervolgens waren wij aan de beurt. Er was een stuk roodwild beschoten dat eerst even stilstond op het pad en terwijl het schot viel in beweging kwam. Niet gezien was waar het schot was gevallen. Wel was er toen een waaier van zweet gezien. Ook dit stuk was in dezelfde drift geschoten als bij Roeland en dus ook72 uur oud en er was al op nagezocht. Murdock begon rustig met zijn nazoek. Ik kon merken dat hij geconcentreerd bezig was. Hij hing niet meer op de zijn bekende manier in de lijn. Mooi was het moment waarop hij uitgebreid, kennelijk bij een wondplek, uitgebreid te tijd nam om alles goed in zich op te nemen. Ik liet hem dan ook rustig de tijd hiervoor nemen en steunde hem daar dan ook bij. Ook wij kwamen op een moment dat er van het spoor afgeweken werd. Na een aanwijzing pakte ook Murdock dit weer snel op. Toen kwam het moment dat ik, struikelend over een gladde tak, kwam te vallen. Murdock bemerkte dit en kwam meteen naar mij toegelopen en ging bij mij zitten in plaats van, in onze begin periode, gewoon door te gaan. Ik dacht bij mijzelf: Wat is dit mooi. Ik leer steeds meer mijn hond lezen en hij geeft mij ook de gelegenheid hiervoor. Als team worden wij steeds sterker en krijgen er dan ook samen meer plezier in. Hij heeft nu in de gaten dat er met de baas iets mis is en gaat niet op zijn eigen manier door. Ik heb toen ik overeind gekrabbeld was hem dan ook dankbaar even over zijn kop geaaid waarna wij SAMEN weer met het spoor aan de slag gingen. Mooi was ook het moment waarop Erick Jan dacht, bij het oversteken van een pad, dat wij fout zaten, terwijl Murdock wel op spoor was. Erick Jan herstelde dit snel, hij had zich een pad vergist. Niet gek als je weet dat het spoor toch enkele dagen ervoor was uitgelegd. Ook voor ons de euforie toen wij bij het stuk aankwamen waarbij wel opgemerkt dient te worden dat Murdock de laatste 10 a 15 meter op verwaaiing werkte. Dat heb je dus met een staande hond.



Mooi is dan het moment waarop je Murdock zijn beloning geeft en Kees en Siena ook hier deel aan nemen. Op facebook is bij de foto die Erick Jan hiervan maakte de opmerking geplaatst of ik niet zeker was van mijn zaak dat ik 3 honden nodig had. Gelukkig ken ik de schrijver hiervan beter en weet in welke context hij dit zegt. Het is voor mij een groot goed om een dergelijk moment in het veld te delen met vrienden om mij heen.

Hans en Murdock.

Zomaar op zondag

Vandaag zondag de 16e september 2012 de honden in de Land Rover en maar weer even het veld in. Het was weer een bewogen weekend met de tweede dag van het zweet seizoen. Maandag j.l werd er herfst voorspeld veel regen wind en koud en wat kregen we droog en zonnig weer.

Voor een ieder weer een traktatie om zo het seizoen te mogen aanvangen dit nemen ze ons niet meer af. Allemaal gedachtes die opkomen als ik vandaag weer in het veld ben om nog eens te zien wat was goed en wat kon beter en dus nadenkend hoe ga ik volgende keer de sporen leggen. Want deze week was wel bijzonder. Goede vrinden uit Argentinië kwamen over en moesten op vrijdag mee. Normaal de dag dat sporen worden uitgezet. Maar wat nu? Uiteindelijk zijn de sporen al woensdag uitgezet dus het zou zwaar worden. Er zouden ook nieuwe honden komen, groen als gras, dus tja dat betekend dat zaterdag de tijden toch even anders ingedeeld moesten worden want dat vergt weer een verser spoor.

Uiteindelijk allemaal gelukt en o, o, allen zo trots als een pauw als men verneemt dat het verhaal behorende bij het spoor echt waar is en dus je bedoelt: We hebben echt een spoor van 72 uur gelopen?" Ja, het is echt waar!

Ook de nieuwe jongen honden deden het voortreffelijk, Sita de jonge heidewachtel, wat een plaatje je zou er zo weer aan beginnen die vol passie aan het werk ging, Mitch de aristocraat van het stel met zijn bazin die inmiddels al flink op weg is om een prachtige karakteristieke Hanoveraan te worden en nu al in alle rust zijn eerste spoor bij ons uitwerkt. Opmerkelijk want bij het volgen van eerder spoor is hij uitbundig en wil er vol in maar op het moment suprême komt er ineens rust en wordt het een leider die in alle rust zelfverzekerd zijn spoor uitwerkt. Of hij het al jaren doet en dat op een leeftijd van enkele maanden.

Tja wie me kent weet dat ik al enige tijd mijmer over wat en wie de opvolger wordt van Bram. Wordt het een BGS of misschien een Hanoveraan. Voor alle duidelijkheid NU nog even niet. Er zijn nu twee honden Giorgio die met zijn 13 jaren nu al ras ouder wordt en inmiddels doof is maar waar de passie nog zeker niet gedoofd is en Kees die als waren het in een flow zit en zich met de week ontwikkeld en steeds beter begrijpt wat er verwacht wordt van hem.

Maar....... het beeld van wat er straks mag komen wordt steeds duidelijker en eigenlijk lijkt het erop dat ik het al weet.

Dan alle verhalen die gedeeld worden van de belevenissen tijdens de zomerstop. Schitterende beelden van één van ons die is wezen duiken met o.a. een walvishaai maar ook Manta roggen, wauw. Daarnaast was er ook veel persoonlijk leed. Ziektes, overlijden, hartstilstand en noem maar op. Gelukkig hoeven we niemand te missen uit de "oude groep" en komen mensen van wie we er wel op hoopten maar niet verwachtten weer terug. Chapeau voor de wilskracht.

En dan heel af en toe op een stil en onbewaakt ogenblik is er zo'n moment in het veld dat je even met een paar vrindjes een stukje worst geniet.
Zo'n moment waarvan je later beseft dat was bijzonder en in dit geval heb ik het kunnen vast leggen. Daarom tja, het is en blijft zomaar een zondag als afsluiting van dit stukje een Duitse tekst die ik zelf op mijn kantoor heb hangen:

der Jäger sei ein Sünder, weil selten er zur Kirche geht, im stillen wald, ein Blick zum Himmel, ist besser, als ein falsch Gebet.

Danke fur das leben und al die schöne momenten.

Waidmansheil en nog een mooie zondag,
Erick Jan



Wildrecept

Reefilet met chocoladesaus:

Ingredienten:


800 g reefilet, 3 el olijfolie, peper & zout.
100 ml wildbouillon, ¼ Spaanse peper (ontpit), 4 el rode port, 50 g pure chocolade (70%, klein gesneden).

Voor de puree:
1 kg kruimige aardappels, 300 g flespompoen (gesneden in blokjes van 1 cm), 1 mespunt cayennepeper, 2 el crème fraîche, 20 g boter (in blokjes gesneden), 100 ml melk, 2 el olijfolie, peper & zout.

Bereiding
Wrijf de reefilets goed in met peper & zout en bak ze rondom bruin in de olijfolie. Schuif de reefilets 7 minuten in een tot 180°C voorgewarmde oven. Pak de reefilets in aluminiumfolie en leg ze op een warme plek. Maak ondertussen de saus. Schenk de bouillon en de rode port in een pannetje. Voeg de Spaanse peper toe en breng het geheel aan de kook. Draai het vuur zacht en voeg al roerend beetje bij beetje de chocolade aan de saus toe. Er ontstaat nu een mooie smeuïge saus. Breng als laatste de saus op smaak met peper & zout.

Meng de pompoenblokjes goed door met 1 el olijfolie, zout en cayennepeper. Rooster de pompoenblokjes in 8 minuten gaar in een tot 180°C voorgewarmde oven. Breng de aardappels aan de kook in water met zout. Laat dit opstaan totdat de aardappels gaar zijn. Zeef de aardappels en zet ze weer terug op het vuur, zodat het laatste kookvocht verdwijnt. Pureer nu de aardappels met een stamper of gebruik een pureeknijper. Zet de puree terug op het vuur en voeg er de boter en melk beetje bij beetje aan toe. Zodra er een smeuïge massa is ontstaan, doe je nog de olijfolie en de crème fraîche erbij. Voeg nu de geroosterde pompoenblokjes aan de puree toe en roer het geheel goed om. Breng ten slotte de aardappel-pompoenpuree op smaak met peper & zout.

Recept voor 6 personen - koken 40 minuten.

Bron: Wild en Gevogelte: Claartje Lindhout - Uitgeverij: J.H. Gottmer. / Wildplaza.

Wat drinken we hierbij?

In het vroege voorjaar mocht ik meewerken aan de creatie van een nieuwe wijn. Dat betekende een smaakprofiel samenstellen en daarna met goede wijn vrinden een blend samenstellen van druiven rassen die zowel traditioneel, met hout, als niet traditioneel gevinificeerd waren.

Na de zeer intensieve proeverijen was de Coer de Leon, Hart van de Leeuw geboren. Toen begon het wachten zou de wijn uiteindelijk dan ook zich zo presenteren zoals wij dit verwachtte?

We wilden fruit, maar dachten ook aan chocolade gebak met kersen en room. Smaken uit de pattiserie met een knipoog naar de vader van een van de createurs. De wijn zou klaar moeten zijn na de zomer opdat we hem zouden kunnen combineren met de smaken van de herfst, wild maar ook de winter. Voorwaar een niet gemakkelijke opgave.

Inmiddels treed de herfst binnen en komt het wild seizoen nader. Ree is er natuurlijk al en voor wie met de eerste buien en de frisse avonden in vooruitzicht al volop wil genieten adviseer ik de Coer de Leon, Rouge.

Klik op het logo van de wijn in de kolom hiernaast en de rest wijst zich vanzelf.

Op een mooi nieuw seizoen met smakelijk groet.

De Aftrap

Wij (Peter en Raya , Erick-Jan en Kees en ik en Jet) hebben het voorrecht gekregen om als eerste het veld in te mogen en het nieuwe zweetwerk seizoen in te mogen luiden. Heerlijk dat je de vogels hoort fluiten en de overheerlijke geur kan opsnuiven dat doet een mens goed.

Erick-Jan en Peter waren gearriveerd en na even bijgekletst te hebben gingen we met z'n zessen op pad.

Op naar wat komen gaat maar het moet ten alle tijden een uitdaging zijn want zo is Erick-Jan. Na het stuk weggelegt te hebben mocht Peter en Raya als eerste beginnen.

Er werd een drijfjacht nagebootst en dat was toch niet makkelijk om dan een aanschotplaats te vinden.

Stond er zelf ook van te kijken waar het was maar na wat aanwijzingen gingen ze op spoor. Voortvarend gingen ze van start en na een aantal aanwijzingen kwamen ze bij het stuk. Daarna wilde Erick-Jan met Kees op spoor hij vind dat dit seizoen de zweetcapaciteiten van Kees zich moeten ontwikkelen.

Maar Kees kennende zou hij wel even laten zien wat hij al kan. Hij liet hele mooie dingen zien en was ook regelmatig voor zichzelf bezig. Na bij het stuk aangekomen zijn kwamen we tot de conclusie dat hij goed vooruit is gegaan dus dat belooft wat voor de toekomst.

We gingen verder om ons spoor te lopen waar Jet verschrikkelijk zin in had want ze bleef in de riem hangen.

Tijdens het lopen vertelde Erick-Jan dat er een aantal "verrassingen" in het spoor lagen dus extra op je hoede zijn. Bij aankomst bij het begin van het spoor vertelde hij zeer kort; " Ik heb weinig te melden daar is de aanschotplaats en veel succes."

Eerst even met Jet de aanschotplaats geïnspecteerd en na lucht genomen te hebben gingen we op spoor.

Na een tiental meter stonden we voor een omgevallen boom met veel takken erom heen moesten we er door of omheen?  Nee gewoon rechtdoor en dus er door.

Op het spoor was weinig zweet te herkennen alleen af en toe wat gewroet in de bodem ( misschien niet van het hert ).  Als eerste uitdaging kregen een vossenbouw, heerlijk voor een hond die dol op jagen is. Na een tweetal pijpen betreden te hebben was ik het zat en heb ze weer op het spoor gezet en warempel ze pakte het snel weer op.

En vlug kwam de tweede natuurlijke verrassing er zat namelijk een houtsnip in de struiken en die moest natuurlijk even opgeschrikt worden. Als je een vossenbouw in de buurt hebt ligt er al gauw wat opgepeuzeld wild zoals duiven.

We gingen vlot verder en waren in de buurt van het "stuk" want Jet steekt dan de neus in de lucht net of ze op verwaaïng verder gaat maar is dan heel zeker van zichzelf en gaat er in één streep na toe.  Alleen ging ze eerst voor de vuilniszak waar het stuk ingezeten had maar ik heb haar daarna wel het stuk laten opsporen.

We kregen op het eind complimenten voor het vertoonde "spel". Ben zelf zeer tevreden hoe het momenteel gaat als combinatie. Kan haar relatief goed lezen en ze laat zich ook makkelijk lezen dus moet ik daar mijn profijt uit trekken. Wat ik in tussentijds Jet heb afgeleerd om het stuk niet aan te snijden ( happen in het vel ) daar ben ik blij om want je zult het maar treffen, een grote keiler die nog niet dood is.

Ik hoop dat ik mensen inspireer om zelf ook belevenissen tijdens de trainingssessies te beschrijven want ook daar leren we van. We zien elkaar allemaal op de afsluiting maar denk dat we met stukjes op het blog ook van elkaar kunnen  leren / vernemen hoe ze het doen in de "praktijk".

Groetjes Gert en Jet

Noot: teksten voor het blog svp aanleveren via de mail en graag met een foto. EJ.