Een weekend om nooit te vergeten.

Enkele maanden geleden vroeg Erick-Jan of ik  zin had om mee af te reizen naar de "bergen" van de Eifel (Duitsland) om samen met C. en hem de nazoeken  te verzorgen tijdens een meerdaagse drijfjacht. Moet je daar over nadenken, eigenlijk niet maar ja je hebt een achterban. Na overleg kwam het groene licht en heb ik volmondig ja gezegd maar toen kwam de twijfel: "Zijn we daar wel goed genoeg voor" dat was wat in me op kwam. Jet is natuurlijk net 2 jaar oud en nog te jong om een ervaren zweethond te zijn.  De bevestiging kwam snel want na een aantal extra sporen gelopen te hebben bleek het goed te zitten en waren we er klaar voor. Al gauw was het 31 oktober en na de spullen verzameld te hebben, die zeker mee moesten en nodig  om een nazoek te kunnen verzorgen, zoals voer, water, zweetriem en zeker niet te vergeten onze Jet, man die wist wel wat er ging gebeuren. Heb de volgepakte tas in de kamer gezet en ze is er vanaf dat moment niet meer bij weg geweest want haar riem zat erin. Echt super om dat te zien. De volgende ochtend, natuurlijk slecht geslapen want de spanning begon vorm te krijgen en EJ zou ons om 14.30 uur komen ophalen, nog één keer alles gecheckt. We waren er klaar voor en vertrokken met de auto richting de Eifel waar we om 19.30 uur aankwamen bij de jachthut waar de pachters en een z.g aantal geweren en drijvers al aanwezig waren. Na kennisgemaakt te hebben bleek al snel dat dit een hechte groep mensen was waar ik mij al snel thuis voelden. C was inmiddels ook gearriveerd en het werd drukker en drukker. We hebben met z’n allen nog wat gedronken en zijn toen richting het hotel vertrokken waar we al gauw de rust vonden want er kwamen toch wel wat dagen aan waar gewerkt moest worden.

Op 1 november om 07.00 uur liep de wekker af en ja hoor de spanning kwam toch weer opzetten. Na een heerlijk ontbijt gingen we op pad na het Gemeinde Haus waar zelfs de burgemeester van het dorp bij aanwezig was dat zie je hier niet daar, is het traditie. De eerste drift zou over de beruchte “vuilnisbelt”gaan. Veel verhalen over gehoord maar het werd nu echt! In de auto naar het startpunt. De drijfhondjes werden klaar gemaakt en stipt op tijd werd de drift aangelopen maar voordat we gingen vielen de eerste schoten al. Wat is de natuur daar toch mooi en je mocht er zo doorheen banjeren HEERLIJK. Er vielen verschillende schoten en je zag af en toe wat wild wegschieten reeën en zwijnen. Na ongeveer een uur of 2 gedreven te hebben was het tijd voor de lunch. Daar schoot de vraag door mijn hoofd: "zou het gebeuren NAZOEKEN?" Het bleef stil, dan maar even genieten van een heerlijk kommetje bruine bonensoep en een beker glühwijn. Toen ineens de jachtleider en combinant aan EJ vertelde dat er een zwijn kwijt was maar, dat er wel zweet gevonden was. Nou mijn hart sprong in mijn keel en de zenuwen ook. Ondanks dat ik altijd wel de rust heb. Super, het ging gebeuren in de auto op weg naar de aanschotplaats. We gingen met z’n vijven op pad. De schutter, de jachtleider C,  EJ en ik. Want het zwijn moest binnen komen. Er lag zweet genoeg en ik heb Jet klaar gemaakt voor de nazoek. Jet, die wist het al en stond direct op scherp. Op het spoor was ik zeer scherp om zweet te vinden en kon al gauw de bevestiging geven dat we goed liepen. Na een stuk gelopen hebben begon Jet heel zacht te keffen dat heb ik haar aangeleerd om te bevestigen dat we dichtbij het stuk kwamen. Er stonden een aantal dunne boompjes dicht tegen elkaar gegroeid en we konden er maar slecht door heen komen, dus even de rem erop en bekijken wat te doen. Heb even aan de buurman gevraagd of hij de riem even vast wilde houden zodat ik hem verder kon overpakken. Nadat ik de riem weer had liepen we richting een smal beekje waar Jet weer aangaf dat we er vlak bij waren. En ja hoor in de bramen pakte Jet het zwijn bij de staart waarop het zwijn met een luide schreeuw wegliep. De combinant zag het varken gaan, helaas kon het niet geschoten worden dus gingen we verder en verder. Op spoor zagen we dat het varken rondjes aan het lopen was en daar kregen we eigenlijk wat verwarring door. Zou dit bewust gedaan zijn? Na grondig onderzoek zag ik ineens een tiental meters verder weer zweet liggen en waren we weer rap op het spoor en liepen terug naar de weg. Op de weg gingen we na een 60 meter ineens weer na beneden richting beek en staken die over en kwamen we op een wei. Op de wei werd het zweet steeds moeilijker te vinden maar ja ik heb Jet en die liet steeds zien van kijk eens en wist ik het zit goed. Helaas op de wei net voor de bosrand werden we door de combinant gesommeerd om te stoppen omdat we op 50 meter afstand buurmans veld naderden. Er moest nu een Duitse combinatie komen. Het laatste zweet dat op een distel zat, gemarkeerd met een lintje. Nu werd het wachten. We hadden op dat moment bijna 3 kilometer gelopen. Mijn weekend kon al niet meer stuk zoals Jet gewerkt had helaas het stuk was er niet maar ja toch. Ze heeft laten zien dat ze op dit moment een echte zweethond is. Toen we weer op de weg kwamen bij de aanschotplaats was het wachten op de Duitse combinatie. We zijn op weg gegaan naar het laatste lintje en waren al gauw op weg naar boven tegen de "berg"op en naar beneden om weer naar te boven te klimmen niks niks. Weer teruggegaan en de hond opnieuw ingezet nu tekende de hond ging voor de bosrand naar links om daarna het bos in te gaan. We kwamen bij een dichte bramendekking, liepen hem voorbij en de hond zag een opening en stak zijn kop erin om er ook weer gelijk uit te komen. De bevestiging van het aanwezig zijn van ONS varken. De jager gaf een genadeschot en het varken was binnen. Heb met tranen in mijn ogen gezeten van de adrenaline en waarom, waarom, mochten wij niet doorgaan het was nog eigen grond. De terugtocht was een beproeving want nu moesten we wederom de heuvel op en af maar nu met een varken maar dat deerde ons niets. Het was ons gelukt. Nadat we het varken ontweid hadden was het tijd om wat te gaan drinken en eten. Bij aankomst in het Gemeinde Haus vonden ze het waanzinnig dat het varken toch binnen was. We hebben het varken meerdere malen dood gedronken. Wat zijn tradities toch mooi.Tijdens de tweede drift (wij waren er niet omdat we aan het nazoeken waren) werd er niks geschoten. Na het eten even nog naar het jachthuis om na te praten en gauw na bed want we waren kapot en de volgende morgen moesten we op tijd klaar staan.
De tweede dag kwamen we wat stijf uit ons bed en terwijl EJ de auto inpakte ben ik met de honden gaan wandelen waarna we een lekker ontbijt voorgeschoteld kregen  er bleek een jager jarig te zijn en deze werd met hoorngeschal gefeliciteerd. Op naar de eerste drift van de dag, steil omhoog en daarna wat vlakker maar je voelde het gelijk terug in de beentjes. We stonden op een gegeven moment te wachten op een pad om de linie uit te zetten daar stoof me toch een één keiler over het pad echt een hele grote. Toen de linie op rij stond werd het start sein gegeven en we liepen rustig te drijven toen ik opeens, in een takkenbos, wat zag opstaan en op vijf meter de conclusie had : een zwijn.

Sloeg met mijn stok op de takken waarop het zwijn de benen nam dacht ik. Hij rende op me af maar sloeg ineens rechtsaf en liep in eerste instantie de drijver naast mij voorbij maar draaide net zo hard weer om en wilde de drijver aanvallen waarop deze zijn stok op zijn hoofd kapot sloeg en mij gretig om mijn stok vroeg. Het zwijn was daarna even buiten bewustzijn waarop ik het varken kon afsteken. Achteraf hebben we er om kunnen lachen maar op het moment was het best beangstigend. Toen de drift afgelopen was en we aan de lunch begonnen werden we niet geloofd met wat we meegemaakt hadden. Een jager gaf de opmerking dat het afgesproken werk was. In deze drift werd door één van de pachters een hele grote bagge geschoten dit was haar eerste tijdens een drijfjacht daar moest natuurlijk na afloop ook op gedronken worden. (Tradities!) Tijdens de tweede drift van de dag was het aan onze kant rustig en hoorden we wel hoorden schoten aan de andere kant van het veld. Er was zelf een jager die uit een treintje er drie uithaalde. Deze dag kwam ook weer ten einde en gingen we na het eten en nagetafeld te hebben moe maar zeker voldaan naar ons hotel om heerlijk te douchen en naar bed te gaan om de volgende ochtend weer huiswaarts te keren.  Deze dagen staan in mijn geheugen opgeslagen en denk er nog regelmatig over na. Wat ben ik toch een geluksvogel dat ik deze kansen krijg. Daarom wil ik onze gastvrouw en heer heel heel erg bedanken voor deze uitnodiging en Erick-Jan zeker niet te vergeten die het vertrouwen in ons had dat we goed genoeg waren om mee te mogen.

Gert.